Toen ik in het voor traject van m’n maagverkleining zat was ik enorm zoekende. Er heerste nog een beetje een taboe op het hele maagverkleining gebeuren. Informatie was niet echt beschikbaar en ook een handige planner die goed aansloot op wat ik nodig had, kon ik maar slecht vinden online.
Na een flinke zoektocht kocht ik uiteindelijk een bullet journal en creëerde ik mijn eigen planner. Een planner waar ik veel complimenten over de inhoud kreeg, maar zeker in combinatie met m’n blog en al het werk dat er in ging zitten heb ik hem nooit helemaal afgemaakt. Toch bleef ik spelen met de gedachte om er een digitale versie van te maken, om zo nieuwe lotgenoten te helpen met een printbare versie.
Dus toen ik een paar maanden geleden met een oud-collega sprak en ze me adviseerde om iets te doen voor mezelf, waar ik energie van krijg, wist ik wat me te doen stond. Ik ging voor het eerst aan de slag met Canva en met wat hulp van Suus (zij heeft mijn huisstijl en logo ontworpen) creëerde ik een document in de vorm van een trajectplanner!
Zucht. Wat vond ik het moeilijk om vorige week weer op die weegschaal te gaan staan. En te ontdekken wat de schade is…. Echt wel een aantal kilo’s erbij sinds de operatie.
Kijk, het is natuurlijk vorig jaar al een beetje begonnen. Ik heb na de operatie een gewicht gekregen waar ik redelijk stabiel in ben. De ene maand is het een paar kilo meer, dan weer een paar kilo minder. Maar gemiddeld was het wel altijd hetzelfde. Daar voelde ik me goed bij. Maar dan komt het ziekenhuis en de zorgverzekeraar die zeggen dat als ik in aanmerking wil komen voor een operatie dat ik dan lichter moet zijn. Op dat moment was dat een verschil van zo’n 10 kilo. En dan hoor ik je denken, wat is nu 10 kilo?
Maar wanneer je al ruim 75 kilo bent afgevallen, is 10 kilo niet meer zo vanzelfsprekend. Na de operatie stabiliseerde ik al zo ongeveer bij 60 kilo. Die andere 15 heb ik echt héél hard voor moeten strijden. Ook omdat ik vooral gezond wil leven en niet meer in die dieetcultuur wil blijven hangen. Want dat is ook gewoon heel erg slecht voor je mindset. En dat ging me eigenlijk wel prima af. Alleen, ik had nu niet echt een keus meer.. Toen mijn intake afspraak in juli afgezegd werd, verstreken er wat maanden waar ik echt probeerde iets lichter te worden. En dat lukte ook wel, ietsje. Inmiddels was het november en ik was 5 kilo kwijt. Maar dat was nog steeds ruim 5 kilo te zwaar. 5 kilo in 50 dagen met de feestdagen voor de deur is wel een hele pittige klus. En hoewel ik de mijlpaal van – 80,0 kilo aantikte moest er op het allerlaatste moment nog steeds 1,5 kilo af. Waardoor ik gebruik heb gemaakt van een heleboel sauna bezoekjes, maar ook laxeertabletten…. En ja, ik weet dat dat heel slecht is. Maar als ik te zwaar was dan zou het allemaal weer uitgesteld worden. En dat wilde ik koste wat het kost (letterlijk) voorkomen.
Nouja het resultaat weten we allemaal, want inmiddels ben ik zo’n 3,5 maand PO! Maar na de intake vlogen de kilo’s er weer aan. Ergens logisch natuurlijk want zeker die laatste kilo’s waren niet meer dan vocht. Het gebruik van laxeertabletten is misschien wel het meest domme dat ik ooit heb gedaan. En daarna viel ik echt even in een gat en raakte ik kwijt waar ik zo hard voor had gewerkt; balans. Niet heel lang daarna kwam de BPPD om de hoek kijken en vervolgens werd ik natuurlijk geopereerd. Er gebeurde heel veel en ik was alle grip verloren. Na m’n operatie was ik ook heel voorzichtig als het ging om fysieke beweging. Maar ik was na al die maanden van stil zitten ook wel echt lui geworden. En omdat je dan weinig kan/mag, ga je je vervelen en het snacken bleef dan ook niet uit.
Inmiddels ben ik met behulp van mijn trainer én vrienden echt weer een poging aan het doen tot opbouwen van mijn routine. Dat gaat echt niet verkeerd en nu ik ook weer probeer beter op mijn voeding te letten zie ik wel wat resultaat. Want kostte me het vorige week enorm veel moeite om de weegschaal onder ogen te komen, sta ik er sindsdien juist weer iedere dag op. Maar voor nu maakt dat niet uit, ik moet even dat gevoel weer terug zien te krijgen van controle. Dat dingen gaan zoals ik dat wil en m’n balans terug vinden. En voor vandaag? -2,5 kilo! Het begin is er, “slechts” 10 kilo nog te gaan tot het vereiste gewicht…
Terwijl ik rustig lig wakker te worden, herstellende van mijn mediale armlift, probeer ik terug te denken aan mijn bariatrische traject die 4,5 jaar geleden begon. En ik zeg je eerlijk, het ligt allemaal niet zo scherp in m’n gedachten. Geen “als de dag van gisteren”. Toch was het een bijzonder intens traject en ik zou willen dat ik het véél eerder had gedaan. Maar de stap naar een maagverkleining was voor mij heel groot. De schaamte, de erkenning dat obesitas een ziekte is en dat ik daar aan leed.
Eenmaal gestart werd dat gevoel eerst groter. Mijn ziekenhuis heeft een bariatrisch centrum, zijn enorm gespecialiseerd in deze ingrepen en hebben een uitgebreid één op één voor- én na-traject. Ik werd door de mangel gehaald. Niet alleen kreeg ik een intake, maar moest ik zelf ook weer contact opnemen met de longarts vanwege mijn eerder geconstateerde slaapapneu wat leidde tot een slaaponderzoek en een longfunctietest. Verder kreeg ik ook een gesprek met een psycholoog, zij wilde een vervolgonderzoek vanwege mijn verleden met een narcistische vader, kwam de diëtiste én een conditietest aan de orde voordat ik groen licht kreeg en daadwerkelijk het traject in mocht voor de operatie.
En als je denkt dat je er dan bent? Dat mocht ik willen. De internist gaat je onderzoeken om te zorgen dat alles, medisch gezien, boven tafel is op het moment dat je geopereerd gaat worden. En zij stuurde me door naar de cardioloog voor een ECG en een holteronderzoek. Wat vond ik die tijd verschrikkelijk lang duren. Natuurlijk was er in die tijd Corona en dat had enorm veel invloed op de tijden van wachten tussendoor. Maar soms gingen er wéken voorbij. Dus wat was ik blij dat na de bezoeken aan de cardioloog, tijdens mijn laatste afspraak met de internist de afronding van het voortraject plaats vond.
Veel liefs, Renske 