Maagverkleining, Natraject

Bloedprikken & bloedwaarden

Het is weer zover, bloedprikken. Normaliter krijg je, als er geen bijzonderheden zijn na het eerste jaar van het traject enkel nog jaarlijkse afspraken. Dat betekent dat je één keer per jaar bloed prikt en vervolgens worden de waarden met je doorgenomen om te zien of op dat vlak alles loopt zoals het hoort. Doordat ik in die periode nog erg aan het strugglen was met eten en m’n stoelgang na het verwijderen van de galblaas kreeg ik een paar extra afspraken voor zowel de diëtiste als de physician assistent. Daarna hebben we besloten dat ik het zelf ging proberen en als het niet zou gaan, kon ik altijd nog aan de bel trekken. Vervolgens werd er een nieuwe controle-afspraak gepland voor in mei.

Nu is het zo met het oog op mijn nieuwe baan en mijn vertrek voor 3 weken dat die afspraak waarschijnlijk net in die periode valt. Dus heb ik de afspraak maar wat naar voren (woensdag 27 maart) gehaald en was het dus ook nodig om bloed te prikken. Dat doe ik graag tijdig, zodat ik een beetje kan kijken en vergelijken zodra de uitslag binnen is. En na een blik in mijn ziekenhuis account zie ik dat de labgegevens inderdaad binnen zijn. Fijn dat dat tegenwoordig al bijna binnen 24 uur online staat!

Doorgaan met lezen “Bloedprikken & bloedwaarden”

Fitgirl, Maagverkleining, Natraject

Gewichtsplateau

Toen ik de weloverwogen keus maakte om het traject voor een maagverkleinende ingreep in te gaan, was ik niet de persoon die ik wilde zijn. Ik durfde mezelf ’s ochtends niet eens meer in de spiegel aan te kijken omdat het enige wat ik zag was een ongelukkige vrouw, waarvan haar ooit zo sprankelende ogen niets meer weerspiegelden dan een dof uitzicht. Geen glansje meer te vinden.

Het is heel moeilijk te accepteren dat je afzakt en nog erger; rock bottom hebt geraakt. Om hulp vragen is iets wat ik moeilijk vind. Ik heb heel veel dingen altijd alleen moeten doen, dat heeft me sterk gemaakt maar zorgde ook voor het onvermogen tot mezelf kwetsbaar op te stellen en aan mezelf te durven toegeven dat ik dit niet meer zelf op kon lossen. Voor dat alles veranderde rondom COVID, was ik lekker op weg. -30 kilo zei de teller, maar dan ben je er al met al nog niet. Tijdens COVID was het voor veel mensen moeilijk, eenzaam. Ik had gelukkig mijn dieren nog waar ik veel liefde van kreeg. Maar die eenzaamheid voelde ik uiteindelijk natuurlijk ook. Ik kan heel goed alleen zijn, maar dit was isolatie. Toen daaropvolgend mijn hart werd gebroken verloor ik het laatste beetje van mezelf en alles waar ik in geloofde. Ik keek nergens meer naar. Ik verdwaalde en kon de weg niet meer terugvinden.

De moed verzamelen om toe te geven dat ik het niet meer zelf kon is denk ik wel het allermoeilijkste dat ik ooit heb gedaan. Maar ik ben nog iedere dag dankbaar, dat ik tegen alle schaamte in die stap heb durven nemen. Want wat heerst er nog een ontzettend groot taboe op dit onderwerp. En wat word je (onbewust) hard veroordeeld als je overgewicht hebt.

Doorgaan met lezen “Gewichtsplateau”

Maagverkleining, Natraject, Wachtlijst & Afspraken

Onmogelijk

Ik weet nog dat toen ik lessen had voor mijn rijbewijs dat dat altijd heel erg goed ging. Ik mocht met 19 lessen voor de eerste keer afrijden, maar daar kwam mijn faalangst om de hoek kijken. Compleet ‘blank’ ging ik door de examens heen, waardoor iedere keer er toch weer net voldoende aanleiding was om niet het bewijs in ontvangst te mogen nemen dat ik was geslaagd. Na enkele jaren van pauze en een nieuwe poging haalde ik eindelijk mijn rijbewijs. Dat ene bewijs dat inmiddels vrijwel onmogelijk leek te behalen.

Dat is precies wat ik voelde toen ik voor het eerst binnenstapte bij het Centrum voor Bariatrie van het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam. Ik ben er nu wel, maar ik zie nooit gebeuren dat dit voor mij dát gaat brengen wat ik bij anderen zie. ‘Onmogelijk’! En eerlijk is eerlijk, het ziekenhuis en uiteraard COVID heeft er voor gezorgd dat ik een héle lange adem nodig had. Soms vraag ik me af of dat helemaal terecht was. Als dochter van een narcist, de therapie die ik toen ook net was gestart en de invloeden die Corona met zich meebrachten waren er véél afspraken met ellendige lange tijden daartussen. Ik heb zo vaak de moed op willen geven. Helemaal als ik in de community mensen zag die door het traject vlógen. Maar ik ging van een mislukt slaaponderzoek, longfunctie test, bewegingstherapeut naar een diëtiste om vervolgens ook nog een 4 uur durend psychologisch onderzoek te ondergaan voor ik überhaupt in aanmerking kwam voor de rest van het traject. Daarna werd de medisch psycholoog ziek en scheurde m’n kuitspier ook nog even, waarna ik na het bloed & faeces onderzoek EINDELIJK de afspraak kreeg met de internist en vervolgens ook nog naar de cardioloog moest voor een echo van mijn hart én een holteronderzoek. Wat echt ab-so-luut noodzakelijke onderzoeken waren, begrijp me niet verkeerd. Maar mentaal ga je echt door een immens intens traject. Waar sommige mensen met een poep en een scheet al klaar waren met het voortraject, duurde mijn volledige voortraject tot aan de eerste groepsbijeenkomst en met name het opnamegesprek met de chirurg, waarbij je dan op de wachtlijst wordt geplaatst maar liefst één jaar en 6 dagen. Als laatste volgde er nog een laatste groepsbijeenkomst en dan denk je dat je er bent.

Doorgaan met lezen “Onmogelijk”