Toen ik de weloverwogen keus maakte om het traject voor een maagverkleinende ingreep in te gaan, was ik niet de persoon die ik wilde zijn. Ik durfde mezelf ’s ochtends niet eens meer in de spiegel aan te kijken omdat het enige wat ik zag was een ongelukkige vrouw, waarvan haar ooit zo sprankelende ogen niets meer weerspiegelden dan een dof uitzicht. Geen glansje meer te vinden.
Het is heel moeilijk te accepteren dat je afzakt en nog erger; rock bottom hebt geraakt. Om hulp vragen is iets wat ik moeilijk vind. Ik heb heel veel dingen altijd alleen moeten doen, dat heeft me sterk gemaakt maar zorgde ook voor het onvermogen tot mezelf kwetsbaar op te stellen en aan mezelf te durven toegeven dat ik dit niet meer zelf op kon lossen. Voor dat alles veranderde rondom COVID, was ik lekker op weg. -30 kilo zei de teller, maar dan ben je er al met al nog niet. Tijdens COVID was het voor veel mensen moeilijk, eenzaam. Ik had gelukkig mijn dieren nog waar ik veel liefde van kreeg. Maar die eenzaamheid voelde ik uiteindelijk natuurlijk ook. Ik kan heel goed alleen zijn, maar dit was isolatie. Toen daaropvolgend mijn hart werd gebroken verloor ik het laatste beetje van mezelf en alles waar ik in geloofde. Ik keek nergens meer naar. Ik verdwaalde en kon de weg niet meer terugvinden.
De moed verzamelen om toe te geven dat ik het niet meer zelf kon is denk ik wel het allermoeilijkste dat ik ooit heb gedaan. Maar ik ben nog iedere dag dankbaar, dat ik tegen alle schaamte in die stap heb durven nemen. Want wat heerst er nog een ontzettend groot taboe op dit onderwerp. En wat word je (onbewust) hard veroordeeld als je overgewicht hebt.
Veel liefs, Renske 