Inmiddels ben ik al eventjes PO en vind dat het tijd wordt om gelijk door te pakken. Zoals jullie weten ben ik weer hard bezig om terug te komen in mijn sportroutine, maar ook qua voeding weer beter op te letten. Dit vanwege die ‘mysterieuze’ afspraak in December.
Die afspraak is de intake die ik gepland heb bij Dr. Jaquet, bijna een jaar later dan de intake voor mijn mediale armlift. En deze keer ga ik proberen om in aanmerking te komen (inclusief vergoeding) voor een correctie aan mijn benen.
Ik heb een teller van deze afspraak op mijn website staat en zo ook eentje voor hoelang ik nu al geopereerd ben. En het toeval wil dat ik er nu precies middenin zit! 112 dagen zijn inmiddels verstreken sinds de operatie en nog 112 dagen tot mijn intake afspraak voor een (hopelijk) nieuwe operatie!
Ik moet nog even geduld hebben en ondertussen heel hard m’n best doen om weer op tijd (en deze keer op een gezondere manier!) aan het gewenste gewicht te komen. En het klinkt echt nog wel eventjes weg, maar voor je het weet is het alweer zover! Dus aftellen maar!
Zucht. Wat vond ik het moeilijk om vorige week weer op die weegschaal te gaan staan. En te ontdekken wat de schade is…. Echt wel een aantal kilo’s erbij sinds de operatie.
Kijk, het is natuurlijk vorig jaar al een beetje begonnen. Ik heb na de operatie een gewicht gekregen waar ik redelijk stabiel in ben. De ene maand is het een paar kilo meer, dan weer een paar kilo minder. Maar gemiddeld was het wel altijd hetzelfde. Daar voelde ik me goed bij. Maar dan komt het ziekenhuis en de zorgverzekeraar die zeggen dat als ik in aanmerking wil komen voor een operatie dat ik dan lichter moet zijn. Op dat moment was dat een verschil van zo’n 10 kilo. En dan hoor ik je denken, wat is nu 10 kilo?
Maar wanneer je al ruim 75 kilo bent afgevallen, is 10 kilo niet meer zo vanzelfsprekend. Na de operatie stabiliseerde ik al zo ongeveer bij 60 kilo. Die andere 15 heb ik echt héél hard voor moeten strijden. Ook omdat ik vooral gezond wil leven en niet meer in die dieetcultuur wil blijven hangen. Want dat is ook gewoon heel erg slecht voor je mindset. En dat ging me eigenlijk wel prima af. Alleen, ik had nu niet echt een keus meer.. Toen mijn intake afspraak in juli afgezegd werd, verstreken er wat maanden waar ik echt probeerde iets lichter te worden. En dat lukte ook wel, ietsje. Inmiddels was het november en ik was 5 kilo kwijt. Maar dat was nog steeds ruim 5 kilo te zwaar. 5 kilo in 50 dagen met de feestdagen voor de deur is wel een hele pittige klus. En hoewel ik de mijlpaal van – 80,0 kilo aantikte moest er op het allerlaatste moment nog steeds 1,5 kilo af. Waardoor ik gebruik heb gemaakt van een heleboel sauna bezoekjes, maar ook laxeertabletten…. En ja, ik weet dat dat heel slecht is. Maar als ik te zwaar was dan zou het allemaal weer uitgesteld worden. En dat wilde ik koste wat het kost (letterlijk) voorkomen.
Nouja het resultaat weten we allemaal, want inmiddels ben ik zo’n 3,5 maand PO! Maar na de intake vlogen de kilo’s er weer aan. Ergens logisch natuurlijk want zeker die laatste kilo’s waren niet meer dan vocht. Het gebruik van laxeertabletten is misschien wel het meest domme dat ik ooit heb gedaan. En daarna viel ik echt even in een gat en raakte ik kwijt waar ik zo hard voor had gewerkt; balans. Niet heel lang daarna kwam de BPPD om de hoek kijken en vervolgens werd ik natuurlijk geopereerd. Er gebeurde heel veel en ik was alle grip verloren. Na m’n operatie was ik ook heel voorzichtig als het ging om fysieke beweging. Maar ik was na al die maanden van stil zitten ook wel echt lui geworden. En omdat je dan weinig kan/mag, ga je je vervelen en het snacken bleef dan ook niet uit.
Inmiddels ben ik met behulp van mijn trainer én vrienden echt weer een poging aan het doen tot opbouwen van mijn routine. Dat gaat echt niet verkeerd en nu ik ook weer probeer beter op mijn voeding te letten zie ik wel wat resultaat. Want kostte me het vorige week enorm veel moeite om de weegschaal onder ogen te komen, sta ik er sindsdien juist weer iedere dag op. Maar voor nu maakt dat niet uit, ik moet even dat gevoel weer terug zien te krijgen van controle. Dat dingen gaan zoals ik dat wil en m’n balans terug vinden. En voor vandaag? -2,5 kilo! Het begin is er, “slechts” 10 kilo nog te gaan tot het vereiste gewicht…
Een hoofd verschijnt om de rand van het gordijn, “hey dame” zegt hij grijnzend. Dr. Jaquet vraagt hoe het gaat terwijl hij naar m’n littekens kijkt. Op een mini plekje na gaat m’n herstel echt hartstikke goed in mijn optiek en dat is gelukkig ook zijn conclusie.
“Draag je de drukmouwtjes ook nog? Die zijn echt superbelangrijk om het litteken zo mooi smal te houden. Want hoever zijn we nu?”. En gelukkig kan ik dat met een volmondige ja beantwoorden. Want jaaaaa, ik ben die compressiemouwen echt zo ontzettend beu; het is warm, het zit niet lekker en het geeft schuring en dus een drogere huid met uitslag over de binnenkant van m’n armen en m’n oksels. Maar als hij dan bevestigt hoe mooi hij het litteken er uit vindt zien, dan weet ik weer waar ik het allemaal voor doe. En begrijp me niet verkeerd, ik vind m’n littekens ook niet verkeerd. Maar ik heb weinig vergelijkingsmateriaal natuurlijk over wat het best haalbare is. En wat dan mooi of minder mooi is nu ik bijna 7 weken PO ben. En terwijl ik nog even doorratel over een klein plekje en dat ik uitslag kreeg van de hechtpleisters hoor ik hem vol bewondering zeggen “zo, maar het is wel echt een mega-verschil joh“. Dan moet ik toch wel glimlachen.
“De hechtpleisters gaan we dus nu niet meer gebruiken. Want die dwarskracht is niet meer nodig. Ik ga nu siliconenpleisters voorschrijven. Deze plak je in de lengte over het litteken. En die zou ik dan samen met de drukmouwen nog 4 weken dragen”. Ik denk alleen maar, nog vier?!?! Morgen draag ik de compressiemouwen 6 van de eerst gestelde termijn van 8 weken en ik wilde de laatste twee weken al gaan aftellen. Maar nu komen er dan toch nog 2 weken extra bij..
Veel liefs, Renske 