Inmiddels ben ik al eventjes PO en vind dat het tijd wordt om gelijk door te pakken. Zoals jullie weten ben ik weer hard bezig om terug te komen in mijn sportroutine, maar ook qua voeding weer beter op te letten. Dit vanwege die ‘mysterieuze’ afspraak in December.
Die afspraak is de intake die ik gepland heb bij Dr. Jaquet, bijna een jaar later dan de intake voor mijn mediale armlift. En deze keer ga ik proberen om in aanmerking te komen (inclusief vergoeding) voor een correctie aan mijn benen.
Ik heb een teller van deze afspraak op mijn website staat en zo ook eentje voor hoelang ik nu al geopereerd ben. En het toeval wil dat ik er nu precies middenin zit! 112 dagen zijn inmiddels verstreken sinds de operatie en nog 112 dagen tot mijn intake afspraak voor een (hopelijk) nieuwe operatie!
Ik moet nog even geduld hebben en ondertussen heel hard m’n best doen om weer op tijd (en deze keer op een gezondere manier!) aan het gewenste gewicht te komen. En het klinkt echt nog wel eventjes weg, maar voor je het weet is het alweer zover! Dus aftellen maar!
Ik sta op de weegschaal voor mijn maandelijkse weeg- en meetmoment. Hoewel ik niet verbaasd mag zijn schrik ik toch wel een beetje. +4,7 kilo ten opzichte van de intake-afspraak met dr. Jaquet, welke nog maar enkele weken geleden is.
Ik wil zeggen dat ik de afgelopen weken enorm gestruggled heb, maar eigenlijk is het al wel iets langer. De intake met de plastisch chirurg had nogal wat voeten in de aarde en de tijd om dat in te kunnen doen werd steeds minder. Eind November wist ik hoeveel kilo er af moest, maar toch bleef m’n gewicht op en neer gaan. Dus zo bleef ik bezig. Voor de aftrap van de feestdagen wist ik dat het echt niet anders kon, er moest iets veranderen want anders werd die afspraak wéér geannuleerd. Met nog maar een krappe 2 weken te gaan gooide ik alles overboord en ging aan een rigoreus ‘dieet’. Of nouja in de sportwereld noemen ze het cutten, waarbij je je inname beperkt tot heel veel water en eiwitten. En verder eigenlijk niet zo heel veel. Het werkte, want prompt kwam er ineens die mijlpaal van -80,0 kilo voorbij zetten.
Toch was het nét niet genoeg, in de laatste week stagneerde mijn gewichtsverlies ondanks de grote hoeveelheden water die ik dronk en het weinige eten dat ik at. Toen deed ik iets wat ik mezelf nooit had voorgenomen te doen, ik ging tijdelijk (!) aan de laxeermiddelen. Het bracht me absoluut waar ik heen wilde, namelijk het gewicht wat het ziekenhuis (en de zorgverzekeraar) van je eist om in aanmerking te komen voor zo’n ingreep. Maar na de intake afspraak ben ik daar natuurlijk direct weer mee gestopt, met alle gevolgen van dien.
Een reminder op m’n telefoon. Countdown, “3 dagen tot intake met dr. Jaquet”. Het eerste gevoel dat naar boven komt is EIN-DE-LIJK. Want na die eerste poging in augustus vorig jaar is er zóveel gebeurd en de maanden voelden als een eeuwigheid. Echt jeetje. Ik was boos, verdrietig en hoewel nog eens 10 kilo extra afvallen boven die 70 na al zolang stabiel te zijn echt een onmogelijke opgave leek, was ik na mijn “gesprek” met dr. Jaquet echt heel erg gemotiveerd.
Wat volgt zijn veel ups, maar ook downs. Diëten was iets wat ik sowieso niet meer wilde, dus ga ik vooral aan de slag met mijn sportroutine weer volledig op te pakken en goed op te letten op de dingen die ik eet. Toch gebeuren er dingen waardoor dat niet altijd even makkelijk is en de juiste voeding en voldoende bewegen niet de juiste prioriteit krijgt. Als eind november ik nog steeds 6,7 kilo verwijderd ben van dat ene vereiste gewicht neem ik mij voor om toch over te gaan op diëten als het echt niet anders kan. 1 december moest ik eraan geloven en wat bleek ik was zelfs nog iets zwaarder, nog 8 kilo te gaan. Wat een bummer was dat zeg. Maar niks aan te doen, wat moet dat moet.
Ik ga aan de bak. Ik eet heel clean, snoep niets meer. Let aardig op bij het kerstdiner van werk en skip vrijwel alle lekkere dingen op feestjes waar ik ben. En het resultaat is er ook naar. De dag voor kerst hoeft er nog “maar” 3,5 kilo af. Maarja de lastigste dagen moesten nog komen. En de getallen op de weegschaal werden weer wat hoger. Ik had echt zo mn best gedaan. Taart, lekkere hapjes etc. overgeslagen, voldoende water gedronken en toch kwam ik aan. M’n last resort. Ik vroeg advies aan Jade, Gino en m’n trainer Anish. Toch maar cutten. Ik ging over op zo koolhydraatarm mogelijk, nog meer water drinken, veel eiwitten eten en toch ietsje rustiger aan met sporten. “Meer is niet altijd beter”. En met alle tips & tricks begon godzijdank de weegschaal toch weer te zakken. En haalde ik prompt een MEGA mijlpaal van maar liefst – 80,0 kilo.
Ik heb zoveel lieve berichtjes en fijne complimentjes daarover gehad. Gister tijdens het dansen zei een vriendin “je hebt een smaller bekkie gekregen”. Dat zijn natuurlijk wel leuke dingen om te horen, maar helaas ben ik er nog steeds niet. Maar liefst 1,4 kilo moet er nog af wil ik het juiste gewicht hebben aanstaande woensdag. De tijd begint nu echt te dringen. Ga ik het redden? Fingers crossed!
Veel liefs, Renske 