Tag: positie-duizeligheid

Baer Lifestyle, Fitgirl, Just life, Mediale Armlift, Plastische Chirurgie

6 maanden

veel liefs, Renske

Zes maanden geleden, op 29 maart werd ik overvallen voor aanvallen van positieduizeligheid, ook wel BPPD genoemd. De periode die volgende was intens, omdat deze aanvallen ‘zomaar’ kunnen ontstaan, maar ook heel lang blijven hangen waardoor het herstel langzamer gaat als je te maken hebt met stress.

Dat laatst was voor mij absoluut het geval. Werk bracht me veel stress en ik gaf mijn lichaam ook wel veel stress door vaak te trainen maar ook vooral lang te trainen. Dus toen ik moest herstellen wilde ik zo snel mogelijk weer aan de slag. En toen dat niet lukte viel ik in een zwart gat. Ik zag de marathon van Rotterdam, waarbij ik voor het eerst aan de 1/4 afstand zou deelnemen, aan me voorbij gaan. En toen ik opgeroepen werd voor m’n mediale armlift ingreep was ik natuurlijk dolblij, maar moest ook de strong Viking run gecanceld worden.

En eigenlijk was dat maar goed ook. Want ik was niet alleen fysiek uitgeschakeld, mentaal was ik veel slechter eraan toe dan dat ik had gedacht. En toen ik eenmaal groen licht had gekregen van dr. Jaquet om weer te gaan sporten ging het moeizaam. Samen met m’n trainer van BAER lifestyle, ging ik weer aan de slag. Geen urenlange krachttrainingsessies meer. Maar voorzichtig opbouwen. Dat kost heel erg veel geduld. En menig keer was m’n adem niet zo lang. Ik voelde mij niet mezelf meer omdat ik te lang door was gegaan als een machine.

Vandaag is het 6 maanden geleden tot die ene nacht, die me weer keihard heeft terug geroepen. Hoewel die kristallen in m’n gehoorbuis enerzijds alles door de war hebben geschopt, was dat tegelijkertijd ook m’n redding. Ik denk namelijk oprecht dat ik balanceerde op het randje van de afgrond om op een burn-out af te stevenen. En na de afgelopen maanden weer hard maar op een juist tempo aan mezelf te werken kost enorm veel, maar een stuk minder dan wanneer het anders was gelopen.

Dus vandaag ben ik even dankbaar. Ik heb nog wel een aardige weg te gaan, maar ieder stapje is er weer een meer dan gister. En ik ben dankbaar voor iedereen om me heen, die me helpt deze stappen te zetten als het mij zelf even niet lukt 🫶🏻

Fitgirl, Lifestyle

Streep erdoor

veel liefs, Renske

Terwijl ik m’n blog schrijf voel ik nog een beetje de pijn van mijn keuze. Ik had echt nog de vurige hoop dat ik dit wel even zou fixen. Heb het zolang als mogelijk uitgesteld. De machteloze (en ietwat eigenwijze) neiging om er tegen in te willen gaan. Maar het gaat gewoon echt niet. Ik kan hier niet tegen vechten en dat frustreert me enorm.

Waar ik vorige week vrijdagavond compleet clueless en gezond m’n bed in stapte veranderde dat een paar uur later compleet. BPPD. Ik had er wel al eens van gehoord van een collega, maar dat dit de uitwerking zou zijn had ik geen idee van.

Ik had me voorgenomen vandaag m’n bestelde hardloopschoenen op te halen. “Als dat nou goed gaat, dan gaat die 1/4 marathon zondag misschien ook nog wel lukken”. Nou een leuke gedachte maar het werd zeer duidelijk dat die marathon er echt niet in zit, definitief een streep erdoor. Hoe graag ik het anders had gezien. Dus ik mocht niet meer uitstellen van mezelf en heb de knoop doorgehakt om m’n startbewijs ter overname aan te bieden. Is er tenminste nog iemand die er blij van wordt. En binnen 20 minuten was hij verkocht.

“Wil je nog een foto ontvangen na de finish met je naam en startnummer? 😉” vraagt de gozer die m’n startbewijs overnam. “Altijd leuk!” reageer ik met gemengde gevoelens.

Dan maar volgend jaar..

Just life, Lifestyle

HAP & BPPD

veel liefs, Renske

Na het belletje richting de HAP probeer ik te gaan slapen. Maarja, als bij iedere beweging die je maakt (zelfs al doe ik het heel voorzichtig) de duizeligheid je achtervolgt dan is het toch nog een heel lastig verhaal. Ook krijg ik ineens een intense pijn in mijn maag, bijna te vergelijken met de koliekpijn van destijds met m’n galstenen. Die heb ik alleen niet meer, dus probeer rustig te blijven in de hoop dat het wegtrekt. Uiteindelijk lukt het me om toch nog eventjes in slaap te vallen want ik word om 07:00 wakker van de wekker. “Hardlopen”.

Ja dat lijkt me geen puik plan. Ik wil me weer omdraaien maar die verschrikkelijke duizeligheid houdt me tegen. Het maakt me ook misselijk en al is de hoofdpijn niet zo intens als vannacht maar wel echt vervelend. Ik bel m’n zusje en daarna m’n moeder om te vertellen over vannacht. Dat ik me zo naar voel en afgewimpeld werd door de HAP. Durf niet eens op te staan omdat t zo intens aan voelt, maar nu ik via de telefoon niet helemaal alleen ben probeer ik het toch. Want ik wil ook weten hoe t gaat als ik dat doe.

“Ik bel je zo terug”, als ineens mn hoofdpijn intenser wordt en het gevoel van spugen toeneemt. Ik ren zo goed en kwaad als het gaat richting de wc. Op advies van m’n moeder besluit ik toch de HAP nog eens te bellen en na dezelfde sloot aan vragen en de update van vannacht mag ik om 10:00 toch langskomen bij de HAP. “Kan iemand wel met je meekomen? Ik vind het een heel eng idee als je nu zelf op pad gaat”. That makes two of us en ik ga even kijken wie er de telefoon al opneemt. Gelukkig kan een van m’n vriendinnen mee en die staat na een half uurtje ongeveer voor de deur. In de tussentijd deed ik een poging tot aankleden en moest ik alweer spugen, dus bewapend met een emmer stap ik bij haar in en gaan we richting de HAP.

Doorgaan met lezen “HAP & BPPD”