Ik sta op de weegschaal voor mijn maandelijkse weeg- en meetmoment. Hoewel ik niet verbaasd mag zijn schrik ik toch wel een beetje. +4,7 kilo ten opzichte van de intake-afspraak met dr. Jaquet, welke nog maar enkele weken geleden is.

Ik wil zeggen dat ik de afgelopen weken enorm gestruggled heb, maar eigenlijk is het al wel iets langer. De intake met de plastisch chirurg had nogal wat voeten in de aarde en de tijd om dat in te kunnen doen werd steeds minder. Eind November wist ik hoeveel kilo er af moest, maar toch bleef m’n gewicht op en neer gaan. Dus zo bleef ik bezig. Voor de aftrap van de feestdagen wist ik dat het echt niet anders kon, er moest iets veranderen want anders werd die afspraak wéér geannuleerd. Met nog maar een krappe 2 weken te gaan gooide ik alles overboord en ging aan een rigoreus ‘dieet’. Of nouja in de sportwereld noemen ze het cutten, waarbij je je inname beperkt tot heel veel water en eiwitten. En verder eigenlijk niet zo heel veel. Het werkte, want prompt kwam er ineens die mijlpaal van -80,0 kilo voorbij zetten.
Toch was het nét niet genoeg, in de laatste week stagneerde mijn gewichtsverlies ondanks de grote hoeveelheden water die ik dronk en het weinige eten dat ik at. Toen deed ik iets wat ik mezelf nooit had voorgenomen te doen, ik ging tijdelijk (!) aan de laxeermiddelen. Het bracht me absoluut waar ik heen wilde, namelijk het gewicht wat het ziekenhuis (en de zorgverzekeraar) van je eist om in aanmerking te komen voor zo’n ingreep. Maar na de intake afspraak ben ik daar natuurlijk direct weer mee gestopt, met alle gevolgen van dien.



