In de laatste dagen van het jaar is het vrij standaard dat je terug kijkt op het afgelopen jaar. Vaak zie je dat mensen het allemaal vrij snel achter zich willen laten. Op naar het nieuwe jaar, want nieuwe ronde nieuwe kansen.. Toch?
Ik heb dat ook een tijdlang gehad. Met sporten, afvallen, gezond eten en ook hoe ik naar mijzelf keek. Niets was goed genoeg voor de lange termijn. Waardoor ik dan de hoop weer opgaf, mijzelf opgaf.
Dit jaar is het anders. Dankzij het bariatrie traject en de psychotherapie die ik heb gevolgd, ben ik weer van mijzelf gaan houden. En natuurlijk is het fijn dat je afvalt en slanker wordt, maar er liggen daarmee ook gevaren op de loer. Zo heb ik een tijd mijzelf iedere dag gewogen, het werd gewoon een obsessie. Dus heb ik mijzelf gedwongen terug te gaan naar maximaal één keer per week wegen. En sinds mijn –6 maanden post operatief moment-, ga ik het ook niet meer wekelijks delen op social media maar enkel nog maandelijks.
Ik zie er teveel gevaren in, ook bij lotgenoten. De wekelijkse face to face friday, waar schouders zo worden neergezet dat botten zichtbaar zijn (die je op andere fotoos helemaal niet ziet) of je buik inhouden wanneer er een vergelijking wordt gemaakt met de before foto. Uiteraard is het een aanname, want ik weet niet zo goed wat het doel is van iemand om dat te doen. Maar in mijn optiek lijkt het dat iedereen maar slanker gezien wil worden, nog slanker dan ze dus in werkelijkheid zijn. En dat is niet oké, wat geef je dan af naar anderen? Of bovenal, wat geef je dan af naar jezelf? Je bent 40, 50, 60 of zelfs 70 kilo afgevallen en het is nog steeds niet genoeg?

