Als een buik vol zenuwen je zwaarder zou maken, dan was ik zeker 20 kilo zwaarder. Het is echt lang geleden dat ik zó zenuwachtig was zeg. Zeker na het telefoontje van gister waar mijn BMI weer een punt van discussie was, werd de knoop in mijn maag toch weer wat aangetrokken. Het zou in principe goed moeten zijn, maar mijn weegschaal is die in het ziekenhuis niet. Om 16.20 weet je natuurlijk wel meer dan om 07.30 en je hebt veel meer kleding aan.
De afgelopen week heb ik een bijna maximale cut gedaan. En eerlijk gezegd was het mij niet eens heel slecht afgegaan. Maar die laatste 2 kilo was echt een drama. Het lijkt gewoon alsof m’n lichaam er écht niet naartoe wil. Maar goed, dat heb ik eerder gezien met het gewichtsplateau nu bijna een jaar geleden. Het kan, als je maar een beetje doorhebt hoe. M’n hoofd maakt echt overuren als ik besluit de middag maar gewoon vrij te nemen en nog een bezoekje aan de sauna te brengen. Met enkel een op water gebaseerde proteïne “chocolademelk” in m’n mik nog even dat laatste beetje vocht proberen er uit te zweten en tegelijkertijd wat te ontspannen.
Ondertussen krijg ik veel lieve berichtjes. Van vriendinnen, collega’s en ook op Instagram naar aanleiding van m’n laatste blog. “Dat rotte BMI! Dat ze eerst eens kijken naar je lichaam en je spiermassa! Die ene kilo, kom op zeg! Wat een gedoe snap dat je hier heel veel stress van krijgt… Hou je taai meiss en veel succes!!”
Ik kan niet anders dan het beamen. Al die kut-regeltjes. Maar goed, het is wat het is. Let’s do this en we zien wel hoe het gaat. Meer kan ik ook gewoon echt letterlijk niet meer doen.
Als ik bij het ziekenhuis aan kom is het even zoeken. De afdeling Plastische Chirurgie ken ik nog niet en ik verbaas me over de locatie ervan. Ik had het op de een of andere manier niet helemaal daar verwacht. Zodra ik me meld aan de balie mag ik plaatsnemen in de wachtkamer. “Aan het einde rechts om de glazen pui heen” als antwoord op mijn vraag waar deze zich bevindt.
Ik ga nog één keer plassen voordat ik plaatsneem en dan is het wat het is. Het duurt niet eens lang voordat m’n naam wordt geroepen. Ik mag plaatsnemen in behandelkamer 6. Dr. Jaquet komt er zo aan. “Zo” is alleen wat relatief. Het duurt minstens 20 minuten voordat er een jongere man binnen komt lopen, ook een dokter alleen niet Jaquet. “Dr. Jaquet is er ook, die zal ook zo even binnenkomen. Ik begreep dat je al contact met hem had gehad via Instagram”. Dat klopt natuurlijk, gek eigenlijk als je erover nadenkt hoe social media tegenwoordig zo’n grote invloed heeft.
Dan start m’n intake. “Hee vertel”. Waarop ik antwoord dat ik hier kom omdat ik 2,5 jaar geleden een maagverkleining heb gehad en daardoor last heb van veel overtollige huid. Waarbij ik het meeste last heb van m’n bovenarmen. En ook wel wat bij m’n benen en m’n buik. Maar ik heb nog een kinderwens, dus die buik wil ik in ieder geval nog even laten voor wat het is. Maar voor m’n benen en zeker m’n armen zou ik graag willen kijken wat de mogelijkheden hier voor zijn.
Dan gaan we wat in op m’n maagverkleining (gastric bypass) die inmiddels alweer 2,5 jaar geleden is. Met de vraag of het allemaal goed gaat, het eten en dumpings komt ter sprake. Verder komt de vraag of ik goed gezond ben en of ik nog een andere buikoperatie heb gehad. Ik antwoord daarop met nee maar besef mij al snel dat dat niet waar is. Want in 2023 heb ik natuurlijk m’n galblaas moeten laten verwijderen. Na de verschrikkelijke koliekpijn door galstenen. Hoe kon ik dat nou vergeten!?
“Voor nu maakt het in principe niets uit. Maar mocht je terugkomen voor je buik, als je dat graag een keer wil. Dan moet je het wel noemen. Je hebt dr. Jaquet op Instagram hè? Dan zie je ook wat hij doet. Als je liposuctie doet bij mensen die al een operatie aan de buik (buikwand) hebben gehad dan wil je zeker weten dat er geen breuk is. Dus vandaar dat we dat altijd even uitvragen.”
Na de vragen of ik bloedverdunners gebruik of ergens allergisch voor ben krijg ik de vraag wat mijn lengte is. Waarop ik antwoord dat het 1.62 of 1.63 is en gekscherend zeg dat we het beste het gunstigste kunnen nemen en dat dat 1.63 is. Waarop hij lachend 1.63 noteert, “daar ga ik volledig in mee”. Dan is mijn gewicht aan de orde. Ik vertel hem mijn gewicht van die ochtend. Waarbij hij vertelt dat ik nu een BMI heb van 34,63 in combinatie met de 1.63 die hij ingevuld heeft. “Dus als dr. Jaquet je zo ziet gewoon even je best doen en even wat hoger gaan staan.” Ik schiet in de lach. Hoewel alles om tot deze afspraak enorm serieus was, is het intake gesprek heel persoonlijk en fijn. Niet dat ik per se wat anders had verwacht, maar toch ligt er van te voren een soort druk op.
De laatste vraag voordat dr. Jaquet erbij wordt gehaald is of ik rook. Dat is uiteraard niet het geval meer, ik ben inmiddels 7 jaar gestopt met roken. Wat maar goed is ook. Hij legt uit dat roken heel slecht is voor de wondgenezing en er met deze ingrepen enorm grote wonden worden gemaakt.
Dan is het inmiddels 16.50 en is daar eíndelijk mijn ‘meet-and-greet’ met dr. Jaquet. Ik had al heel veel over hem gehoord natuurlijk, want wederom op social media ben ik echt wel in contact met mensen die al door hem geholpen zijn of dat nog moeten. En de indrukken zijn best gevarieerd. Vooral de “hij kijkt je heel intens aan, alsof hij dwars door je heen kijkt” was me bijgebleven. Maar dat vond ik zelf eigenlijk totaal niet. Op mij komt hij over als een vrij sympathieke maar directe man. Straight to the point en als je mij een beetje kent dan zal het je niet verbazen dat ik daar wel van houd.
Als we elkaars hand hebben geschud en voorgesteld steekt hij direct van wal. Kort samengevat betekent dat dat ik hier ben voor m’n armen en benen, waarbij ik wederom aangeef dat m’n armen het ergste zijn. Hij vraagt of hij even naar m’n armen mag kijken en legt ondertussen uit dat armen en benen tegelijk een slechte combinatie om te opereren is. “Dat moet je echt nooit doen, want dan wordt het wel heel moeizaam om te herstellen. Omdat je 4 ledematen aangedaan hebt.”
Na een gastric bypass kan een aanvraag worden gedaan bij de zorgverzekeraar als het BMI onder de 35 is. Zeker bij buikwandoperaties waarbij een BMI boven de 31 komt is dr. Jaquet geen fan. Omdat het een enorm impactvolle operatie is en waar bij het herstel heel veel problemen kunnen ontstaan. Bij benen is dat ook een beetje het geval, maar bij armen is dat wel minder. Dus het voorstel is om in ieder geval de armen te gaan aanvragen bij de zorgverzekeraar en dan te kijken wat zij zullen zeggen.
Terwijl we dat afstemmen laat hij op m’n bovenarm zien waar het litteken zou komen. Eigenlijk een hele rits aan de binnenkant van mn arm vanaf m’n elleboog tot helemaal aan mn oksel. Vervolgens trekt hij mijn huid bij elkaar en geeft aan dat eigenlijk alles wat daar zit dan weggehaald gaat worden. “Dat klinkt heel simpel, van snij het maar weg. Echter zit daar vlakbij ook een hele belangrijke zenuw. Aan de ene kant wil je er heel veel spanning op brengen, aan de andere kant als je het te strak doet krijg je een heel breed litteken. Maar ook kan de bloedvoorziening niet voldoende zijn.”
Ik geef aan dat voor mij het belangrijk is dat het in proportie is. Want m’n onderarm is natuurlijk heus ook slanker geworden, maar niet skinny. En het zou raar zijn als ik straks een hele strakke bovenarm heb die dan bijna even dun of zelfs dunner is dan m’n onderarm.
“Oké dus wat we gaan doen is het aanvragen. Daarvoor moeten we nog even medische foto’s laten maken voor vijven”, zegt hij met een blik op de klok. En na een eventuele goedkeuring vanuit de zorgverzekeraar kom ik dan sowieso nog een keer terug voordat ik dan op de wachtlijst kom.
Dan krijg ik nog even wat toelichting over na de operatie. Na de operatie is het namelijk belangrijk om drukmouwen te dragen. Het is een soort bh maar dan met mouwen eraan. Het is de bedoeling dat je die echt strak koopt. Daarom is het goed om van tevoren even contact op te nemen of langs te gaan om uiteindelijk de juiste maat te kunnen bestellen. De drukmouwen moet je 8-10 weken dragen om te zorgen dat het litteken goed bij elkaar wordt gehouden.
In die tijd mag je dan ook niet sporten. Als in wandelen is natuurlijk oké, maar er mag geen spanning komen op de armen en het gemaakte litteken. Wat uiteraard niet meer dan logisch is, maar ik moest het toch even vragen natuurlijk.
Met de belofte dat hij z’n best voor me gaat doen nemen we afscheid en loop ik richting de balie en krijg ik een visitekaartje voor de drukmouwen. Tevens stelt ze in mijn ziekenhuisaccount de folder beschikbaar voor een armlift. Als laatste krijg ik nog een formulier voor m’n neus die ik even moet invullen en ondertekenen voordat ik medische foto’s kan gaan maken.
Middels een iPad worden de medische foto’s gemaakt als ik plaats heb genomen voor de witte muur. Zowel van de voor als de achterkant worden deze genomen. De voorkant ken ik natuurlijk, die zie ik vrijwel iedere dag. De achterkant vind ik zelf vrij indrukwekkend. Dan zie je pas hoe ontzettend veel huid er zit.
Terwijl de foto’s online worden aangemeld doe ik m’n trui weer aan. Klaar! Bijna een uur later stap ik weer naar buiten. Stap 1 zit erop en stiekem vier ik een klein feestje. Nu is het maximaal zes tot acht weken wachten op een antwoord van de zorgverzekeraar. Duimen jullie nog even voor me mee dat die wordt goedgekeurd? 🤞🏻🤞🏻🤞🏻
Veel liefs, Renske 