Het is inmiddels alweer zo’n zes maanden geleden sinds mijn jaarlijkse controle van het maagverkleiningstraject. Na de ingreep is er een traject van vijf jaar waar je na 1-2 jaar alleen nog jaarlijks een check-up hebt over hoe het met je gaat. En hoewel ik in juni pas 3 jaar PO (post-operatief) was, lopen m’n afspraken toch net een beetje anders.
Wel waren de bloedwaarden wat afwijkend vond ik. Het ziekenhuis was het hier deels mee eens, waardoor we hadden afgesproken dat ik nog wat meer zou doen op het vlak van vitamines. Toch zat mijn steeds verder dalende ferritine waarde mij niet zo lekker. Dus toen ik in juli de telefonische check-in kreeg over de uitslagen van mijn bloedwaarden kwam daar een discussie tot stand. Wat uiteindelijk heeft geresulteerd in dat ik ijzertabletten voorgeschreven heb gekregen.
Vandaag mocht ik weer eens naar het Maasstad! Het is inmiddels drie maanden na mijn laatste controle en vandaag zal dr. Jaquet mijn littekens nagaan en bepalen of ze gelazerd gaan worden. Ik was al redelijk op tijd bij mijn afspraak want ervoor ben ik ook voor de laatste keer bij de huidtherapeut geweest voor behandeling van mijn armen. Vanaf nu zal mijn lichaam het laatste stukje herstel echt zelf moeten doen. Daarna moest ik nog even bloedprikken voor m’n bariatrie controle over 2 weken en als laatste ging ik door naar de poli Plastische Chirurgie. Die ik heel bewust als laatste had gedaan, want het loopt nog wel eens uit.
Eenmaal opgehaald mocht ik plaatsnemen in een hele andere ruimte dan normaal waar de apparatuur al klaar staat. Terwijl een nieuwe arts zich voorstelt klets ik met dr. Jaquet nog even over dr. Dujardin die inmiddels niet meer werkzaam is voor mijn ziekenhuis. En over onze gezamenlijke liefde, Feyenoord.
Dan bekijkt hij de littekens en is hij uiterst tevreden met hoe deze eruit zien. Als je beseft hoe deze eruit zagen net voor de operatie is het echt een enorm verschil. “Er zijn zelfs plekjes waar je het litteken helemaal al niet meer ziet” zegt dr. Jaquet.
Zucht. Wat vond ik het moeilijk om vorige week weer op die weegschaal te gaan staan. En te ontdekken wat de schade is…. Echt wel een aantal kilo’s erbij sinds de operatie.
Kijk, het is natuurlijk vorig jaar al een beetje begonnen. Ik heb na de operatie een gewicht gekregen waar ik redelijk stabiel in ben. De ene maand is het een paar kilo meer, dan weer een paar kilo minder. Maar gemiddeld was het wel altijd hetzelfde. Daar voelde ik me goed bij. Maar dan komt het ziekenhuis en de zorgverzekeraar die zeggen dat als ik in aanmerking wil komen voor een operatie dat ik dan lichter moet zijn. Op dat moment was dat een verschil van zo’n 10 kilo. En dan hoor ik je denken, wat is nu 10 kilo?
Maar wanneer je al ruim 75 kilo bent afgevallen, is 10 kilo niet meer zo vanzelfsprekend. Na de operatie stabiliseerde ik al zo ongeveer bij 60 kilo. Die andere 15 heb ik echt héél hard voor moeten strijden. Ook omdat ik vooral gezond wil leven en niet meer in die dieetcultuur wil blijven hangen. Want dat is ook gewoon heel erg slecht voor je mindset. En dat ging me eigenlijk wel prima af. Alleen, ik had nu niet echt een keus meer.. Toen mijn intake afspraak in juli afgezegd werd, verstreken er wat maanden waar ik echt probeerde iets lichter te worden. En dat lukte ook wel, ietsje. Inmiddels was het november en ik was 5 kilo kwijt. Maar dat was nog steeds ruim 5 kilo te zwaar. 5 kilo in 50 dagen met de feestdagen voor de deur is wel een hele pittige klus. En hoewel ik de mijlpaal van – 80,0 kilo aantikte moest er op het allerlaatste moment nog steeds 1,5 kilo af. Waardoor ik gebruik heb gemaakt van een heleboel sauna bezoekjes, maar ook laxeertabletten…. En ja, ik weet dat dat heel slecht is. Maar als ik te zwaar was dan zou het allemaal weer uitgesteld worden. En dat wilde ik koste wat het kost (letterlijk) voorkomen.
Nouja het resultaat weten we allemaal, want inmiddels ben ik zo’n 3,5 maand PO! Maar na de intake vlogen de kilo’s er weer aan. Ergens logisch natuurlijk want zeker die laatste kilo’s waren niet meer dan vocht. Het gebruik van laxeertabletten is misschien wel het meest domme dat ik ooit heb gedaan. En daarna viel ik echt even in een gat en raakte ik kwijt waar ik zo hard voor had gewerkt; balans. Niet heel lang daarna kwam de BPPD om de hoek kijken en vervolgens werd ik natuurlijk geopereerd. Er gebeurde heel veel en ik was alle grip verloren. Na m’n operatie was ik ook heel voorzichtig als het ging om fysieke beweging. Maar ik was na al die maanden van stil zitten ook wel echt lui geworden. En omdat je dan weinig kan/mag, ga je je vervelen en het snacken bleef dan ook niet uit.
Inmiddels ben ik met behulp van mijn trainer én vrienden echt weer een poging aan het doen tot opbouwen van mijn routine. Dat gaat echt niet verkeerd en nu ik ook weer probeer beter op mijn voeding te letten zie ik wel wat resultaat. Want kostte me het vorige week enorm veel moeite om de weegschaal onder ogen te komen, sta ik er sindsdien juist weer iedere dag op. Maar voor nu maakt dat niet uit, ik moet even dat gevoel weer terug zien te krijgen van controle. Dat dingen gaan zoals ik dat wil en m’n balans terug vinden. En voor vandaag? -2,5 kilo! Het begin is er, “slechts” 10 kilo nog te gaan tot het vereiste gewicht…
Veel liefs, Renske 