Tag: trots

Fitgirl, Let's do this!, Maagverkleining, None Scale Victory (NSV)

Eerste Strong Viking Run

veel liefs, Renske

Ik ben zenuwachtig. Ik sta met m’n sportbestie Jade inmiddels in het opwarmvak. Met een (suikervrije) redbull en een volledige scoop pre-workout achter de kiezen jeukt m’n hele lichaam en voel ik m’n hart kloppen van de zenuwen. Ik kijk naar de muur waar we als eerste overheen moeten en de moed zakt me in de schoenen. Hoe dan? Jade slaat haar arm om me heen en stelt me gerust. “Je kan dit! Ik ga je helpen. Andere mensen zullen je helpen. Komt goed!”

En ze had gelijk. De eerste kilometers gingen redelijk makkelijk. Wat obstakels waar we over een evenwichtsbalk moesten lopen, waar ik Jade op m’n rug droeg tijdens de ‘Carry a Viking’, waar we over boomstammen klauterden en hangend en zwaaiend door de lucht gingen met de Sprint of Faith en de eerste zenuwen plaats maakten voor trots. “IK BLEEF GEWOON VASTHOUDEN!” roep ik opgetogen naar Jade. Daarna mogen we nog als een malle met een joekel van een houten hamer tegen een boomstam aanslaan voor we op pad gaan naar obstakel 9; de mud trenches. Door een stinkende, modderige rioolbuis richting een immens parcours van heuvels met modder, modder en nog veel meer modder.

Doorgaan met lezen “Eerste Strong Viking Run”

Curaçao, Fitgirl, Maagverkleining, None Scale Victory (NSV), Travel

Trots!!!

veel liefs, Renske

God wat ben ik trots op mezelf. Ik zeg dat niet zo vaak, sterker nog ik geloof niet dat ik dat ooit zo intens heb gevoeld als vandaag. Ik riep al een paar keer heel stoer dat ik de Christoffelberg zou gaan ‘bewandelen’, zonder er zelf nog echt overtuigd van te zijn. Het voelde een beetje als dat dit een last-minute Sjaak Afhaak zou worden. Maar toch deed ik voorbereidingen, regelde een rugtas en zorgde dat ik van alle benodigdheden was voorzien.

En toen deed ik iets wat ik echt heel eng vond. Ik stapte echt om 5.20 vanuit mijn appartement in de auto richting het Christoffelpark, wat ongeveer een rit van zo’n 40 minuten is. Daar aangekomen moest ik een heel formulier invullen, de zenuwen werden steeds een beetje heftiger. Als dit nodig is, hoe intens is het dan wel niet? Maar proberend er niet al te lang bij stil te staan betaalde ik voor de toegang, sloeg het alarmnummer op in mijn telefoon en stapte in mijn auto om naar de voet van de berg te rijden.

Ik liep in de eerste meters over de verharde weg, wat uiteraard niet de bedoeling was. Maar door een groep inmiddels al dronken jongeren (ja om 6.30) had ik de start van het pad over het hoofd gezien. Dus hup terug en opnieuw. Het was klimmen, klauteren en heel goed kijken waar je je voeten neer zet. Er leek geen einde aan te komen en het werd op de laatste 10 minuten steeds steiler en steiler. Ik had het warm, benauwd, zweette me de tering en heb zelfs her en der wat blauwe plekken, krassen en schrammen opgelopen. De laatste paar rotsen waren een DRA-MA. Ik kon wel janken dat ik dacht, ga ik nu daar niet bovenop komen na alle moeite? Maar na al het bikkelen en strijden is het me gelukt. Ik heb gewoon een facking berg beklommen (!!!!).

Oke, de zonsopgang heb ik helaas niet gezien, de lucht was erg bewolkt maar wat een ontzettend bijzondere ervaring ben ik rijker. Vandaag besef ik me weer hoe ontzettend dankbaar ik ben voor mijn ingreep en alles wat ik ervoor terug heb gekregen. Dat je soms een enorme drempel over moet, maar godverdomme wat is het dit allemaal waard!

Dus onthoud, als ik het kan dan kan jij het ook!

Maagverkleining, Natraject, Wachtlijst & Afspraken

Onmogelijk

veel liefs, Renske

Ik weet nog dat toen ik lessen had voor mijn rijbewijs dat dat altijd heel erg goed ging. Ik mocht met 19 lessen voor de eerste keer afrijden, maar daar kwam mijn faalangst om de hoek kijken. Compleet ‘blank’ ging ik door de examens heen, waardoor iedere keer er toch weer net voldoende aanleiding was om niet het bewijs in ontvangst te mogen nemen dat ik was geslaagd. Na enkele jaren van pauze en een nieuwe poging haalde ik eindelijk mijn rijbewijs. Dat ene bewijs dat inmiddels vrijwel onmogelijk leek te behalen.

Dat is precies wat ik voelde toen ik voor het eerst binnenstapte bij het Centrum voor Bariatrie van het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam. Ik ben er nu wel, maar ik zie nooit gebeuren dat dit voor mij dát gaat brengen wat ik bij anderen zie. ‘Onmogelijk’! En eerlijk is eerlijk, het ziekenhuis en uiteraard COVID heeft er voor gezorgd dat ik een héle lange adem nodig had. Soms vraag ik me af of dat helemaal terecht was. Als dochter van een narcist, de therapie die ik toen ook net was gestart en de invloeden die Corona met zich meebrachten waren er véél afspraken met ellendige lange tijden daartussen. Ik heb zo vaak de moed op willen geven. Helemaal als ik in de community mensen zag die door het traject vlógen. Maar ik ging van een mislukt slaaponderzoek, longfunctie test, bewegingstherapeut naar een diëtiste om vervolgens ook nog een 4 uur durend psychologisch onderzoek te ondergaan voor ik überhaupt in aanmerking kwam voor de rest van het traject. Daarna werd de medisch psycholoog ziek en scheurde m’n kuitspier ook nog even, waarna ik na het bloed & faeces onderzoek EINDELIJK de afspraak kreeg met de internist en vervolgens ook nog naar de cardioloog moest voor een echo van mijn hart én een holteronderzoek. Wat echt ab-so-luut noodzakelijke onderzoeken waren, begrijp me niet verkeerd. Maar mentaal ga je echt door een immens intens traject. Waar sommige mensen met een poep en een scheet al klaar waren met het voortraject, duurde mijn volledige voortraject tot aan de eerste groepsbijeenkomst en met name het opnamegesprek met de chirurg, waarbij je dan op de wachtlijst wordt geplaatst maar liefst één jaar en 6 dagen. Als laatste volgde er nog een laatste groepsbijeenkomst en dan denk je dat je er bent.

Doorgaan met lezen “Onmogelijk”