Tag: onderzoek

Just life, Lifestyle

HAP & BPPD

veel liefs, Renske

Na het belletje richting de HAP probeer ik te gaan slapen. Maarja, als bij iedere beweging die je maakt (zelfs al doe ik het heel voorzichtig) de duizeligheid je achtervolgt dan is het toch nog een heel lastig verhaal. Ook krijg ik ineens een intense pijn in mijn maag, bijna te vergelijken met de koliekpijn van destijds met m’n galstenen. Die heb ik alleen niet meer, dus probeer rustig te blijven in de hoop dat het wegtrekt. Uiteindelijk lukt het me om toch nog eventjes in slaap te vallen want ik word om 07:00 wakker van de wekker. “Hardlopen”.

Ja dat lijkt me geen puik plan. Ik wil me weer omdraaien maar die verschrikkelijke duizeligheid houdt me tegen. Het maakt me ook misselijk en al is de hoofdpijn niet zo intens als vannacht maar wel echt vervelend. Ik bel m’n zusje en daarna m’n moeder om te vertellen over vannacht. Dat ik me zo naar voel en afgewimpeld werd door de HAP. Durf niet eens op te staan omdat t zo intens aan voelt, maar nu ik via de telefoon niet helemaal alleen ben probeer ik het toch. Want ik wil ook weten hoe t gaat als ik dat doe.

“Ik bel je zo terug”, als ineens mn hoofdpijn intenser wordt en het gevoel van spugen toeneemt. Ik ren zo goed en kwaad als het gaat richting de wc. Op advies van m’n moeder besluit ik toch de HAP nog eens te bellen en na dezelfde sloot aan vragen en de update van vannacht mag ik om 10:00 toch langskomen bij de HAP. “Kan iemand wel met je meekomen? Ik vind het een heel eng idee als je nu zelf op pad gaat”. That makes two of us en ik ga even kijken wie er de telefoon al opneemt. Gelukkig kan een van m’n vriendinnen mee en die staat na een half uurtje ongeveer voor de deur. In de tussentijd deed ik een poging tot aankleden en moest ik alweer spugen, dus bewapend met een emmer stap ik bij haar in en gaan we richting de HAP.

Doorgaan met lezen “HAP & BPPD”

Maagverkleining, Natraject

‘Slechts’ een polygrafie

veel liefs, Renske

Met zoveel wat er is gebeurd de afgelopen weken, is het haast gek om voor iets “normaals” naar het ziekenhuis te gaan. Maar hoewel het geen bezoekje is aan de spoedeisende hulp (goddank!), is het wel belangrijk. Want ik krijg eindelijk m’n nieuwe polygrafie, ook wel slaaponderzoek genoemd!

In het voortraject van de Bariatrie heb ik een verplicht slaaponderzoek moeten doen omdat ik een verleden heb met slaapapneu door overgewicht. En waar ik van mezelf wist dat ik best wel snurkte, verwachtte ik ook wel dat de slaapapneu weer terug zou zijn na het wederom aankomen van een behoorlijk gewicht. Hoewel het eerste onderzoek destijds geen succes was en nog een tweede keer over moest, kwam er daarna een hele duidelijke uitslag. De slaapapneu was terug. De reden dat het noodzakelijk was om dit te ontdekken is zodat ik een CPAP apparaat zou krijgen, in verband met de operatie. Door de narcose kan het aantal ademstops in de eerste week beduidend toenemen. En ik wil graag blijven leven, dus was het van belang dat ik het apparaat zou hebben in die periode. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste week na de operatie heb ik het apparaat trouw gebruikt maar daarna was ik het alweer snel beu. De slang die continue in de weg zat, het benauwde masker. En nu zit het apparaat in de bijgeleverde tas en staat deze in een hoek van m’n slaapkamer. Beetje zonde wel hè?

Dus ik stond natuurlijk te popelen om weer een afspraak te kunnen maken voor een nieuwe polygrafie. Ik vond -60,0 kilo een prima aanleiding. En na het nodige ‘gedoe’ was het vandaag ineens zover! Dus ging ik naar het ziekenhuis en werd ik door een OSAS verpleegkundige weer aangesloten op het kastje en alle kabels.

Doorgaan met lezen “‘Slechts’ een polygrafie”

Complicaties, Galblaas, Maagverkleining, Natraject

Spoedeisende Hulp

veel liefs, Renske

Ik krimp ineen als ik word overvallen door een helse pijn in m’n buik. Stekend, samentrekkend of staat hij op knappen? Ik ga naar het toilet om proberen te spugen, wie weet helpt het.. Maar dat lukt niet. Ik probeer te zitten, te liggen maar de pijn is zo intens dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik besluit de bariatrische spoedeisende hulp te bellen. Ze verbinden me door en ik mag godzijdank direct langs komen.

Terwijl ik m’n buurvrouw bel word ik overvallen door het feit dat ik moet spugen. Omdat ik sinds m’n maagverkleining alleen nog kan spugen als ik daar zelf veel moeite voor doe, overvalt me dat enorm. Er komt niet veel. Samen met J., de buurvrouw vertrek ik naar het ziekenhuis. Halverwege moet ik echt uitstappen. Zitten gaat gewoon niet meer. “Moet ik een ambulance bellen?” vraagt ze. M’n ziekenhuis is nog maar 5-10 minuten, maar ik weet gewoonweg niet hoe ik er komen moet. Ik kruip op de achterbank en liggend met de aanwijzigingen over m’n ademhaling van J. probeer ik de rit te doorstaan.

Ze zet me af bij de spoedeisende eerste hulp en gaat haar auto parkeren. Ik kruip nog net niet naar binnen als ik gehurkt bij de “in check balie” belandt. Het standaard riedeltje van gegevens moet doorgenomen worden. “Werkt de pijnstilling al?” Aan de telefoon was gezegd dat als ik zetpillen had dat ik die kon gebruiken. Maar ik had die niet in huis. Dus ik vertelde dat. “Ja, dat is niet handig hè. Die moet je altijd in huis hebben”.

De ergernis gaat door me heen. Maar de pijn behoedt dat ik haar een fikse reactie geef. In de wachtkamer ga ik op een bank liggen. Ik had een oude bh aan gedaan, maar het bandje drukt precies op de pijnlijke maag. En ik heb heet. Zo godvergeten heet. M’n trui en bh gaan uit. Ook al zit ik letterlijk midden in de wachtkamer, er is geen enkele gêne meer. De pijn en het ongemak overheerst. Ik leef alleen nog maar in een bubbel van helse pijn. J. is gearriveerd en vraagt aan de dame bij de “incheck” hoelang ik moet wachten. Vrij snel erna word ik al opgeroepen.

Doorgaan met lezen “Spoedeisende Hulp”