Na het telefoontje van gisteren had ik de hele middag zoveel willen doen, maar uiteindelijk kreeg ik nauwelijks iets gedaan. Van rustig nadenken was weinig sprake. Ik merk hoe onrustig het in mijn hoofd is en hoe moeilijk ik het vind om alles op een rijtje te krijgen. Ik spreek wel eens van kortsluiting in m’n bovenkamer, maar dit slaat werkelijk alles.
Ergens is het logisch natuurlijk dat ik zo onrustig ben – ik vind het spannend. Misschien zelfs nog spannender dan toen met m’n maagverkleining. Dat komt ook doordat ik dit ziekenhuis niet ken. De arts? Ja, zijn werk ken ik. Meer dan genoeg om erop te vertrouwen dat hij er iets prachtigs van maakt. Maar toch voelt het anders.. Het traject rond de maagverkleining zorgde ervoor dat je het ziekenhuis en de mensen die er werken echt leert kennen. Zelfs als je de chirurg dan nooit ziet, ontstaat er een band – en dat schept vertrouwen. Nu, met de overstap naar een ander ziekenhuis, voel ik me een beetje onthand.
Ik ben tot nu toe slechts één keer in het SMC geweest voor de pre-operatieve screening. Dat ging allemaal prima, maar dat vertrouwde gevoel ontbreekt nog een beetje. En nu het allemaal zo snel gaat, vind ik het niet alleen spannend, maar ook best een beetje eng. Het ziekenhuis is veel kleiner, al zou dat eigenlijk niet uit moeten maken. En toch.. op de een of andere manier doet het dat wel.
Ik blijf veel nadenken. Gisteravond had ik nog van alles willen doen, maar al dat geratel in m’n koppie eindigde in een fikse hoofdpijn. Ik zag de bui al hangen; slapen zou wel eens lastig kunnen worden. En dat terwijl ik de komende dagen weer even met m’n slaapapparaat moet slapen.
Via de online community voor plastische chirurgie na een maagverkleining kwam ik in contact met een vrouw die voorstelde om even te bellen. Zij is in januari geopereerd – in hetzelfde ziekenhuis en ook door dr. Jaquet. En ik kan je eerlijk zeggen dat ons gesprek echt heeft geholpen alles een beetje een plek te geven. Het gaf me wat meer rust, en ze kon – zover mogelijk – antwoord geven op alle vragen die ik had. Ik vind het nog steeds wel heel spannend, maar de dingen begonnen eindelijk een beetje op z’n plek te vallen.
Veel liefs, Renske 