Tag: BPPD

Just life, Let’s talk!, Lifestyle, Woordenbrij

Stress gerelateerd..

veel liefs, Renske

Nog maar een paar maanden geleden voelde ik me topfit, ik zat lekker in mn routine en was druk bezig met het ‘vereiste’ gewicht halen voor mijn intake met dr. Jaquet. Toen die afspraak achter de rug was viel er echt een last van mijn schouders waardoor ik plots even in een gat viel.

Mijn trainer had me al vaker gewaarschuwd dat ik veel van mezelf vraag, zeker omdat ik op zakelijk vlak momenteel tegen een aantal uitdagingen aanloop. Maar ik dacht dan “het gaat toch goed?” De moeheid sloeg toe en tijdens mijn jaarlijkse controle voor de Bariatrie werd ook duidelijk dat mijn bloedwaarden wat afweken, met name de vitamine D kwam weer duidelijk naar voren. Maar goed, daar had ik zelfs voor m’n maagverkleining al last van. Dus echt nieuw is het niet. Maar het werkt natuurlijk wel wat averechts als je 5 keer in de week actief bezig bent met boksen, dansen, hardlopen en krachttraining naast alle werkperikelen en een soms wat volgepland sociaal leven.

En toen kwam die ene nacht. BPPD. En vervolgens was er helemaal niks meer. Geen werk. Geen sport. Geen druk sociaal leven. maar duizelingen, hoofdpijn, misselijk en moe. Zo ontzettend moe.

Doorgaan met lezen “Stress gerelateerd..”

Fitgirl, Lifestyle

Streep erdoor

veel liefs, Renske

Terwijl ik m’n blog schrijf voel ik nog een beetje de pijn van mijn keuze. Ik had echt nog de vurige hoop dat ik dit wel even zou fixen. Heb het zolang als mogelijk uitgesteld. De machteloze (en ietwat eigenwijze) neiging om er tegen in te willen gaan. Maar het gaat gewoon echt niet. Ik kan hier niet tegen vechten en dat frustreert me enorm.

Waar ik vorige week vrijdagavond compleet clueless en gezond m’n bed in stapte veranderde dat een paar uur later compleet. BPPD. Ik had er wel al eens van gehoord van een collega, maar dat dit de uitwerking zou zijn had ik geen idee van.

Ik had me voorgenomen vandaag m’n bestelde hardloopschoenen op te halen. “Als dat nou goed gaat, dan gaat die 1/4 marathon zondag misschien ook nog wel lukken”. Nou een leuke gedachte maar het werd zeer duidelijk dat die marathon er echt niet in zit, definitief een streep erdoor. Hoe graag ik het anders had gezien. Dus ik mocht niet meer uitstellen van mezelf en heb de knoop doorgehakt om m’n startbewijs ter overname aan te bieden. Is er tenminste nog iemand die er blij van wordt. En binnen 20 minuten was hij verkocht.

“Wil je nog een foto ontvangen na de finish met je naam en startnummer? 😉” vraagt de gozer die m’n startbewijs overnam. “Altijd leuk!” reageer ik met gemengde gevoelens.

Dan maar volgend jaar..

Just life, Lifestyle

HAP & BPPD

veel liefs, Renske

Na het belletje richting de HAP probeer ik te gaan slapen. Maarja, als bij iedere beweging die je maakt (zelfs al doe ik het heel voorzichtig) de duizeligheid je achtervolgt dan is het toch nog een heel lastig verhaal. Ook krijg ik ineens een intense pijn in mijn maag, bijna te vergelijken met de koliekpijn van destijds met m’n galstenen. Die heb ik alleen niet meer, dus probeer rustig te blijven in de hoop dat het wegtrekt. Uiteindelijk lukt het me om toch nog eventjes in slaap te vallen want ik word om 07:00 wakker van de wekker. “Hardlopen”.

Ja dat lijkt me geen puik plan. Ik wil me weer omdraaien maar die verschrikkelijke duizeligheid houdt me tegen. Het maakt me ook misselijk en al is de hoofdpijn niet zo intens als vannacht maar wel echt vervelend. Ik bel m’n zusje en daarna m’n moeder om te vertellen over vannacht. Dat ik me zo naar voel en afgewimpeld werd door de HAP. Durf niet eens op te staan omdat t zo intens aan voelt, maar nu ik via de telefoon niet helemaal alleen ben probeer ik het toch. Want ik wil ook weten hoe t gaat als ik dat doe.

“Ik bel je zo terug”, als ineens mn hoofdpijn intenser wordt en het gevoel van spugen toeneemt. Ik ren zo goed en kwaad als het gaat richting de wc. Op advies van m’n moeder besluit ik toch de HAP nog eens te bellen en na dezelfde sloot aan vragen en de update van vannacht mag ik om 10:00 toch langskomen bij de HAP. “Kan iemand wel met je meekomen? Ik vind het een heel eng idee als je nu zelf op pad gaat”. That makes two of us en ik ga even kijken wie er de telefoon al opneemt. Gelukkig kan een van m’n vriendinnen mee en die staat na een half uurtje ongeveer voor de deur. In de tussentijd deed ik een poging tot aankleden en moest ik alweer spugen, dus bewapend met een emmer stap ik bij haar in en gaan we richting de HAP.

Doorgaan met lezen “HAP & BPPD”