Bloedprikken, het mag weer gebeuren want m’n jaarlijkse controle komt eraan. Even voordat ik richting kantoor ga, naar het ziekenhuis. Een formuliertje meenemen of printen hoeft tegenwoordig niet meer. Alles staat digitaal, superhandig. Na een kleine 10 minuten ben ik al aan de beurt en wordt er een 5-tal buisjes aan bloed afgenomen.
De uitslag staat vaak dezelfde dag nog online, superhandig als je er aan denkt natuurlijk. Dus toen ik er eenmaal aan dacht gelijk even gekeken. En ja hoor, de uitslag is paraat.
Terwijl ik naar de metro loop, vanavond is Feyenoord dus ik ben wat eerder gestopt met werken en het is heerlijk weer, word ik gebeld door een 010 nummer. Ik neem op en krijg een dame aan de telefoon van het ziekenhuis; afdeling Plastische Chirugie.
Nietsvermoedend sta ik haar te woord en ze vertelt dat ik op 12 augustus om 16:20 een afspraak heb bij dr. Jaquet. Terwijl ze dat zegt krijg ik een naar gevoel in mijn onderbuik. En dat is helaas niet onterecht. “We moeten deze afspraak helaas annuleren. Dr. Jaquet heeft een enorm lange wachtrij die inmiddels al oploopt tot twee jaar en kan dit bijna niet meer weg opereren. Dr. Jaquet zal geen mensen opereren met een BMI boven de 31.” Ik ben flabbergasted en sprakeloos. M’n ogen branden, ik ben boos en voel me machteloos. Ik weet dat ik (nog) niet in aanmerking kom hiervoor, maar ik kom van een BMI van 66. Ik ben een heel volwassen persoon afgevallen, waarom wordt hier niet met meer menselijkheid naar gekeken? Daarbij is voor mensen van de bariatrie een ander BMI ingesteld, wat voor mij ook nog wel 10 kilo weg is. Maar dat is al beter dan de 20 kilo die ik nog zou moeten afvallen om onder die BMI van 31 te komen. Ik ben al zolang stabiel dat 10 kilo al een onmogelijke opgave lijkt, laat staan 20. En daar had ik vrede mee, maarja wat nu dan?
Omdat ik het even moet verwerken stelt de vrouw voor de afspraak even te laten staan en dat ik terug kan bellen met wat mijn voorkeur heeft. Ik zou namelijk wel eventueel nog bij een andere arts terecht kunnen. Dat vind ik ook al raar. Is het dan dat ik niet geopereerd kan worden, of heeft Dr. Jaquet zo z’n voorkeur vanwege de grote vraag voor hem? Dat lijkt me niet heel erg etisch. Dan kies je enkel de patiënten die altijd geopeerd mogen worden en dus geld opleveren? En ja ik weet heus dat dit een hoop aannames zijn op basis van mijn teleurstellende gevoel. Omdat ik met de chirurg in het verleden al eens contact heb gehad stuur ik hem een bericht. Maar nog voor ik daar een reactie op krijg word ik wederom door hetzelfde telefoonnummer gebeld. “Ja nog even met het ziekenhuis, ik heb zojuist met dr. Jaquet gesproken. Ik vond het zo vervelend en merkte echt hoe aangeslagen je was. En hoewel de zaken er niet echt door veranderen wil hij best de afspraak door laten gaan om je persoonlijk uit te leggen waarom het niet zal gaan.” Ik vind het enorm lief van haar dat ze die moeite doet en bedank haar daarvoor. Maar nog steeds moet ik het echt even laten bezinken. Ik heb vier maanden gewacht op de afspraak en dan twee weken van tevoren krijg je gewoon een stomp in je maag.
Of moet ik zeggen paniek; want ziek? Man man man. Afgelopen woensdag werd ik wakker met pijn in mijn keel. Ik dacht gelijk het zal toch niet?! De kampioenswedstrijd van Feyenoord en de huldiging komen eraan. Oja en niet te vergeten de operatie van m’n galblaasverwijdering. Die uiteraard ook niet onbelangrijk is, maar met zoveel gaande krijgt het nog even niet de aandacht.
Dat verandert als ik zaterdagochtend de huisartsenpost bel. Vrijdagmiddag veranderde er iets. M’n ontwikkelde verkoudheid begon een nare pijn in m’n voorhoofd te geven, maar vroeg naar bed gaan hielp niet. ‘S nacht heb ik een tijdje onder de douche gestaan in de hoop dat de pijn in mn hoofd minder zou worden. Maar pas na het innemen van een codeïnetablet viel ik in slaap. Helaas was ook dat voor korte duur.
Met amper m’n ogen open voel ik de bonkende pijn. Dit is de allereerste keer sinds mn operatie dat ik snak naar een ibuprofen. Die had mogelijk wel geholpen, waar de paracetamol én ook de codeïne vrij weinig verschil maken. Omdat het pas zaterdagochtend is besluit ik de huisartsenpost te bellen en het verhaal uit te leggen. “Zijn er nog andere medicatie of zaken waar we rekening mee moeten houden?” vraagt de assistente aan de andere kant van de lijn. Nouja dat ik aanstaande woensdag geopereerd wordt is waarschijnlijk niet onbelangrijk, samen met het feit wat ik daar allemaal voor inneem. “Nou, die operatie gaat nu waarschijnlijk niet door”. Ehhh say what?!?! Ik schrik en lichtelijke paniek komt er over mij heen. Maar de pijn in m’n hoofd laat niet toe er te lang over na te denken.
Veel liefs, Renske 