Psychotherapie – Veel liefs, Renske

Ordenen

9 december 2023 veel liefs, Renske

Het is eventjes een beetje stil geweest. Ik had ook eigenlijk niet zoveel te vertellen. Of misschien wel, maar kan de inspiratie niet zo goed vinden. De drukte van het leven slokt me op en ik probeer zo goed als mogelijk met de stroom mee te gaan.

Gister was mijn eerste afspraak sinds een jaar met de psychotherapeut. Ik keek er naar uit maar zag er tegelijkertijd toch ook wel tegenop. Toch voelt het gelijk wel goed, als ik de ruimte binnenstap. Zo vertrouwd. “Hoe gaat het met je?” vraagt M.O. Natuurlijk was ik hier niet als het echt goed met me ging, maar goed het kan ook slechter.

Ik praat haar bij over een heleboel dingen. Want er is echt heel veel veranderd in het afgelopen jaar. Afvallen, stabiliseren, werk, fitter worden en dan het overlijden van m’n Opa. Dat ik de afgelopen periode al merkte soms wat terug te vallen in oud gedrag, niet eens zozeer in situaties. Want het reguleren van emoties gaat op zo’n moment best goed. Maar ik uit daardoor een stuk minder gevoel, frustratie of andere emoties en dan blijf ik daar in hangen, waardoor het me (te) lang bezig blijft houden. Er is veel te bespreken en ik merk dat het kunnen uiten van al die dingen maakt dat het in m’n hoofd alweer een beetje meer geordend voelt.

Als we een afspraak plannen voor een EMDR sessie besef ik mij dat ik nog een heleboel dingen ook ben vergeten te vertellen. Maar dat komt nog wel, het kan ook niet allemaal tegelijk. Hoeft ook niet.

Let’s talk!, Psychotherapie

Verdwaald..

17 november 2023 veel liefs, Renske

Ken je dat gevoel, dat je wéét dat het anders kan of anders moet. Dat je ook weet hoe je dat moet doen, maar dat het gewoonweg niet lukt. Ik merk al eventjes dat ik soms weer terug val in oud gedrag en gewoonte de overhand laat nemen. Dat ik me druk maak om dingen die totaal niet belangrijk zijn voor mij als persoon, of in mijn leven. Of misschien niet belangrijk zouden moeten zijn, want zo vaak als ik mij erover opwind lijkt het alsof ze héél belangrijk zijn. Ik maak ze belangrijker dan nodig.

Sinds het overlijden van één van de belangrijkste personen in mijn leven; mijn beste vriend, mijn Opa merk ik dat ik het echt even niet meer kan. Al die verschillende ballen hoog houden; werk, vrijwilligerswerk, sporten, dansen, sociaal doen of gewoonweg ‘gewoon’ leven. Soms kost eentje alles wat ik heb. En uitgerekend op die momenten, dan overvalt het me weer; die emotie van verdriet. Meerdere mensen zeggen tegen me dat rouw ontzettend rauw is. En dat is het ook zeker. Maar het is niet zo dat ik dagelijks bezig ben met met hoe verdrietig het is dat mijn Opa er niet meer is. Ik ben vooral bezig met proberen m’n leven te leven op de manier zoals ik dat gewend ben. Alleen lukt dat niet. En als dat dan niet lukt raak ik gefrustreerd omdat het voelt als falen en vervolgens zakt het allemaal als een wankel kaartenhuis in elkaar. En vanuit een donker hoekje is daar dat immense verdriet die me heeft zitten begluren, klaar om toe te slaan op net dat ene moment dat ik het allemaal even niet meer kan. En wanneer dat is? Dat weet ik zelf niet eens. Onderweg naar huis van het sporten… Of zomaar tijdens het werk, starend naar m’n beeldscherm even kwijt wat ik ook alweer aan het doen was. Dan plots is er een brok in m’n keel en voel ik mijn ogen vochtig worden.

En ik kan je vertellen dat voelt vreselijk machteloos. Dus heb ik besloten om weer eens te gaan praten met m’n psych. Ik ben al een tijdje niet meer geweest omdat het niet nodig was. Maar ik wil voorkomen dat mijn huidige state of mind alle progressie van mijn harde werk teniet doet. “Ik maak plek voor je, ik kan je in de week van 4 december inplannen. Groetjes, M.O.”.

Ik ben oprecht blij dat ze plek voor me wil maken! Ik ben niet zozeer de weg kwijt, maar wel een beetje verdwaald…

Let’s talk!, Maagverkleining, Natraject, Psychotherapie

2 year Anniversary

28 januari 20231 augustus 2023 veel liefs, Renske

Wow! Terwijl ik bezig ben mijn blog te updaten, door omstandigheden en drukte had ik dit al een tijdje voor mezelf uitgeschoven, besef ik mij ineens dat het vandaag mijn 2-jarig “jubileum” is.

Maar liefst 24 maanden geleden deed ik een van de moeilijkste dingen in mijn leven. Ik belde de huisartsenpraktijk. Een heuse beldate om de doktersassistente te vertellen wat ik wilde, wat ik nodig had. Ik raakte rockbottom en ik kwam zelf niet meer omhoog, letterlijk en figuurlijk. Het ging gewoon niet meer en ik had hulp nodig. Hulp vragen vind ik bij voorbaat al best moeilijk, maar dit was veel meer dan dat.