Terwijl ik rustig lig wakker te worden, herstellende van mijn mediale armlift, probeer ik terug te denken aan mijn bariatrische traject die 4,5 jaar geleden begon. En ik zeg je eerlijk, het ligt allemaal niet zo scherp in m’n gedachten. Geen “als de dag van gisteren”. Toch was het een bijzonder intens traject en ik zou willen dat ik het véél eerder had gedaan. Maar de stap naar een maagverkleining was voor mij heel groot. De schaamte, de erkenning dat obesitas een ziekte is en dat ik daar aan leed.
Eenmaal gestart werd dat gevoel eerst groter. Mijn ziekenhuis heeft een bariatrisch centrum, zijn enorm gespecialiseerd in deze ingrepen en hebben een uitgebreid één op één voor- én na-traject. Ik werd door de mangel gehaald. Niet alleen kreeg ik een intake, maar moest ik zelf ook weer contact opnemen met de longarts vanwege mijn eerder geconstateerde slaapapneu wat leidde tot een slaaponderzoek en een longfunctietest. Verder kreeg ik ook een gesprek met een psycholoog, zij wilde een vervolgonderzoek vanwege mijn verleden met een narcistische vader, kwam de diëtiste én een conditietest aan de orde voordat ik groen licht kreeg en daadwerkelijk het traject in mocht voor de operatie.
En als je denkt dat je er dan bent? Dat mocht ik willen. De internist gaat je onderzoeken om te zorgen dat alles, medisch gezien, boven tafel is op het moment dat je geopereerd gaat worden. En zij stuurde me door naar de cardioloog voor een ECG en een holteronderzoek. Wat vond ik die tijd verschrikkelijk lang duren. Natuurlijk was er in die tijd Corona en dat had enorm veel invloed op de tijden van wachten tussendoor. Maar soms gingen er wéken voorbij. Dus wat was ik blij dat na de bezoeken aan de cardioloog, tijdens mijn laatste afspraak met de internist de afronding van het voortraject plaats vond.
Ik mocht richting de groepsbijeenkomsten én de afspraak met de chirurg, waarbij je dan eindelijk op de wachtlijst terecht kwam. En na 2,5 maand van geduld hebben, praten met lotgenoten en zoveel mogelijk controleren of ik niet al bijna aan de beurt was kwam daar eindelijk het verlossende belletje. 16 juni 2022 zou ik geopereerd gaan worden.
Ik nam afscheid van wie ik was. En begon aan mijn nieuwe leven. Mijn tweede kans op een gezond leven, die ik met beide handen heb aangepakt.
En nu..? Zijn we 3 jaar verder. 3 jaar, ruim 80 kilo minder en 3 operaties verder. Want door het vele afvallen kreeg ik last van galstenen en moest mijn galblaas eruit. Maar laten we ook mijn vrij recente mediale armlift niet vergeten. Eén van de aardbeien (ik vind kersen vies) op mijn bariatrische kiwi-taart.
Inmiddels lijk ik nog maar een fractie op de persoon die ik toen was. Niet alleen van buiten, maar ook van binnen. Met behulp van mijn psychotherapeut heb ik hard gewerkt aan mijzelf en trauma’s uit het verleden. Want hoewel de maagverkleining echt een enorme uitkomst is, blijft het een hulpmiddel en niet de oplossing. Als jij niet werkt aan je mentale gesteldheid, je zelfbeeld én mindset dan kan het zomaar zijn dat je eindigt waar je begonnen bent. En dat wil niemand natuurlijk.
Dus vier ik vandaag waar ik vandaan kom, het harde werk en ellenlange geduld (wat ik dus niet heb hè) wat erbij komt kijken en waar ik nu sta in het leven.
En ja, de laatste weken waren pittig, want herstel kost tijd. En ik wil zó graag weer leven. Niet alleen na mn operatie, maar ook na mn BPPD. Maar tegelijkertijd ben ik écht wel heel erg dankbaar. Dankbaar voor wat me is gegeven, voor mn vrienden en mn familie. Want zonder hun zou ik niet zijn, wie ik nu ben! ❤️
Veel liefs, Renske 