“Wat gaat er nog door je heen?” vraagt Drs. O. Een schrijnend en vermoeiend gevoel ontstaat er in m’n hoofd als ik nog probeer na te denken. Alle lichtjes, kleurtjes en prikkels van de EMDR sessie laten hun sporen achter. Blijkbaar ook wel een EMDR bite genoemd.
We zijn al bijna 1,5 uur bezig voordat het erop zit.. M’n hoofd tolt helemaal. Over therapie schrijf ik de laatste tijd niet zoveel. Niet bewust, maar soms is het zo heftig. Dan is het gewoon (te) veel. Afgelopen jaar is het heel vaak gegaan over wie ik ben, waar ik naartoe wil, hoe ik me wil ontwikkelen. Ook werk is vaak onderwerp van gesprek geweest. Evenals het bariatrie traject. Steeds meer en meer merk ik dat dingen verwerkt worden. Dat ze veranderen, dat ik aan het veranderen ben. Toch bleven er zaken onaangeroerd. Vooruitgeschoven. Waarom? Angst, ontkenning of wellicht emoties niet meer willen voelen. Ze zitten nu immers veilig achter slot en grendel.
Drs. O. was dan ook erg verbaasd toen ik antwoord gaf op haar vraag; of en waarvoor we vandaag EMDR gingen doen. Ikzelf eigenlijk ook. Maar het moet. Ik wil zo graag vrij zijn van de dingen die er niet meer toe doen. Dus maakte ik de sloten van mijn innerlijke kluis open en gaf toe aan dat gevoel dat is gebleven sinds m’n relatie stuk ging en het liefdesverdriet dat het teweegbracht. Het gevoel van onrecht, gebrek aan vertrouwen, naïviteit maar ook van falen. Voor het eerst heb ik dat hardop durven uitspreken. Hoe ik daar mezelf soms nog verwijten om maak.
God, wat was dat heftig zeg. Ik heb nog nooit zo diep in m’n hoofd laten kijken. De deur gaat achter me dicht en ik loop naar huis. Ik zet wat wandel meditatie aan en laat de sessie bezinken.
“Nu hier op dit moment kan je de keuze maken hoe je je pad wilt vervolgen. Het is aan jou welke weg je kiest. Loop je liever terug, terug naar waar je ooit was. Waar je al bent geweest. Of kies je ervoor om verder te gaan. Het is aan jou om te kiezen welk pad je wilt gaan.”
Ik luister naar de stem van m’n meditatie app en besef mij hoe erg dit nú van toepassing is. Er komt een rust over me heen als ik besef dat ik nooit meer terug loop. Ik kies om verder te gaan en terwijl de zon m’n gezicht verwarmt verschijnt er een glimlach.
Veel liefs, Renske 