Half 3 ‘s nachts is het als ik wakker word. Mijn keel voelt dik en doet kapot veel pijn. Mijn hoofd knalt uit elkaar, ik ben ineens snotverkouden en ik bevries. Tering wat is het koud. Ik doe het raam dicht en haal het dekbed tevoorschijn. Maar zelfs daaronder voelt t alsof alleen de toplaag van mijn lichaam verwarmd wordt. De rest voelt verkleumd. Ik lig wakker en ik woel. Een hete douche zou misschien wel helpen, maar ik kan de moed niet vinden om overeind te komen. Hoe kan dit nou zo ineens?

Gister had ik een off day. Althans dat dacht ik.. Ik heb wel vaker een off day tijdens het traject. Maar wie heeft dat nou niet? Het punt is dat het bij mij soms zo heftig kan zijn. Ik zat er niet lekker in en een nietszeggende discussie met een collega leverde de nodige emoties op. Ik was behoorlijk van mijn stuk en had er weer flink de balen in. Vandaag is het 6 maanden dat ik psychotherapie krijg. Je zou denken dat ik dingen beter onder controle krijg, dat je verbetering ziet klaag ik overstuur tegen mijn collega F. “Maar er zijn ook verbeteringen, die zie je alleen nu even niet”. Mijn manager belt even later ook nog even. “Het is niet zo gek als je alles aanpakt, je moet je weg opnieuw vinden”. Is dat het? Omstreeks 19:00 schakel ik uitgeblust mijn laptop uit.


