Mijn lieve grote beer, maar voor altijd mijn kleine mannetje. Jij was mijn eerste 💙 Ik weet nog zo hoe het liefde op het eerste gezicht was. En wat keek ik uit naar het moment dat ik je mee naar huis mocht nemen.
Zo’n ondeugende doerak was je. Alle dingen doen, waarvan je dondersgoed wist dat het niet mocht. Van planten uitgraven, tot stiekem op het aanrecht springen in de hoop dat je uit de kraan mocht drinken. En toen Diva en Bella aan ons gezin toegevoegd werden, werd het soms nog een beetje erger.
Bella was de laatste in m’n fur-family. Na Boef en Diva maakte zij ons in 2012 compleet. Dat was zeker even wennen, want hoewel ze maar klein was veroverde ze niet alleen onze harten maar ook het hele huis.
Wat een kleine muppet was het. En hoewel ze ouder werd, groeide ze natuurlijk niet overdreven. En daar maakte ze goed gebruik van. Want ze wilde niet alleen tegen je aan liggen, maar ook bovenop je. Op je buik, je borst of in de hals.
En samen met z’n viertjes hebben we echt veel hebben meegemaakt. Verhuizingen, break-ups, ongelukjes… Want als je denkt dat ik soms lomp ben, Bella was precies zo. Met slechts 12 weken wilde ze op de bank springen en dat lukte niet waardoor ze een klein scheurtje op liep in haar pootje. En dat was nog maar het begin van een hele reeks aan dierenarts bezoekjes. Maar ook maakten we hele mooie dingen mee. Een nieuw huis, een nieuwe start. Een plekje waar we uiteindelijk ons helemaal thuis zijn gaan voelen en tot rust kwamen.
Niet iedereen zal het begrijpen, maar jullie waren en zullen altijd mijn kindjes zijn. Wat er ook gebeurde in het leven, ik heb me nooit echt alleen hoeven voelen. Je voelde me altijd zo goed aan. En dankzij je mini formaat ging je bijna overal mee naartoe. Uit logeren, op visite, vakantie en zelfs soms mee naar het werk. Lekker samen treinen 🚂
Niet iedereen begrijpt dat je zo ontzettend veel liefde kan voelen voor een dier. Voor mij was ze niet ondergeschikt aan mijn gezin, ze wás mijn gezin. Samen met m’n katten Boef & Diva heeft zij het verschil gemaakt in mijn leven. Ze heeft mooie momenten meegemaakt, maar vooral ook hele moeilijke. En ik durf oprecht niet te zeggen of ik nu zou zijn waar ik ben als ik haar niet had gehad om mij op sommige momenten op de been te houden.
Dat ik zo onverwachts zo’n heftige keuze moest maken, die tot het einde van haar leventje heeft geleid is er een die mij heel zwaar is gevallen. Nog vaak stel ik mijzelf de vraag of ik niet meer had moeten doen. Of ik niet nog extra dingen had moeten laten checken en haar laatste blik staat in mijn geheugen gegrift. Ik weet als ik echt met m’n hoofd denk dat haar laatste jaren al wel enigszins beperkt waren. En de laatste twee weken was ze echt niet meer haar sprankelende zelf. Toch vind ik het moeilijk en daarbovenop komt natuurlijk het gemis. Thuiskomen in een leeg huis (zonder Bella dan). Geen hyperactief klein dondertje meer om me heen. Geen ochtend- /middag- en avondwandelingen. Geen ukkie die zich lekker tegen me aan nestelt. Enkel je foto die op mijn nachtkastje prijkt en die ik zie als ik wakker word…
Veel liefs, Renske 