Terwijl ik m’n blog schrijf voel ik nog een beetje de pijn van mijn keuze. Ik had echt nog de vurige hoop dat ik dit wel even zou fixen. Heb het zolang als mogelijk uitgesteld. De machteloze (en ietwat eigenwijze) neiging om er tegen in te willen gaan. Maar het gaat gewoon echt niet. Ik kan hier niet tegen vechten en dat frustreert me enorm.
Waar ik vorige week vrijdagavond compleet clueless en gezond m’n bed in stapte veranderde dat een paar uur later compleet. BPPD. Ik had er wel al eens van gehoord van een collega, maar dat dit de uitwerking zou zijn had ik geen idee van.
Ik had me voorgenomen vandaag m’n bestelde hardloopschoenen op te halen. “Als dat nou goed gaat, dan gaat die 1/4 marathon zondag misschien ook nog wel lukken”. Nou een leuke gedachte maar het werd zeer duidelijk dat die marathon er echt niet in zit, definitief een streep erdoor. Hoe graag ik het anders had gezien. Dus ik mocht niet meer uitstellen van mezelf en heb de knoop doorgehakt om m’n startbewijs ter overname aan te bieden. Is er tenminste nog iemand die er blij van wordt. En binnen 20 minuten was hij verkocht.
“Wil je nog een foto ontvangen na de finish met je naam en startnummer? 😉” vraagt de gozer die m’n startbewijs overnam. “Altijd leuk!” reageer ik met gemengde gevoelens.
Dan maar volgend jaar..
Veel liefs, Renske 