God wat voelt het leeg. Nog maar 3 maanden geleden was mijn huis zó vol met leven van Bella, Boef én Diva. Zij maakten dat ik mij nog nooit eenzaam heb gevoeld, zelfs al was ik alleen. En nu, heb ik afscheid moeten nemen van 2 van mijn dierbaarste schatten. En waar de stilte die ik nog steeds voel nu Bella er niet meer is, wordt die oorverdovend nu ook mijn Boef ons heeft achtergelaten.
Ja meissie, het is alleen nog jij en ik, zeg ik tegen Diva als ze me van een afstandje aankijkt. Diva is altijd al erg op haarzelf geweest, ze komt op momenten echt wel even kroelen. Maar is niet van het bij je komen liggen of opgetild worden. Even een kopje, kort even wat kroelen. En weer weg, lekker chillen op de krabpaal of op de leuning van de bank..
Ik maak me zorgen, hoe zou zij zich voelen? Ze is nog nooit echt alleen geweest. Zij is de middelste van de 3 en inmiddels 13. Maar altijd is er leven om haar heen geweest. En nu, als ik naar kantoor ben is ze de hele dag ineens helemaal alleen. Ook als ik er wel ben kruipt ze toch weg in een hoekje, of zelfs in het badkamerkastje.. Ik vind het enorm moeilijk en ik hoop dat ze er niet teveel stress van krijgt. Want ik zou haar nog graag een tijdje bij me houden. Nog een keer afscheid nemen in zo’n korte tijd trek ik echt niet.
En ik mis m’n diertjes enorm. Eerst die lieve kleine Bella en nu ook mijn knuffelbeer van een Boef. We zijn zo’n lange periode samen geweest en nu voelt het echt te kort, véél te kort.
Waren jullie nog maar even hier.
Veel liefs, Renske 