Let’s talk!, Lifestyle, Woordenbrij, Working girl

Immense teleurstelling

Ken je dat gevoel dat je wéét dat je niet meer op je plek zit, aan alles voelt dat dit je niet het geluk brengt dat je verwacht? Dat gevoel had ik heel erg bij mijn laatste baan. Ik werk graag hard en ben erg ambitieus, maar ik merkte enorm dat ondanks een hoge inzet en hard werken ik niet meer kon groeien en tegen een muur aan liep waar ik eigenlijk een beetje ongelukkig van werd. Tel daar een hoge reistijd bij op en na bijna 5 jaar besloot ik om verder te gaan kijken. En ik kon nog amper met mijn vingers knippen en toen was de nieuwe baan gewoon al een feit!

Ik stapte uit de IT en ging de Mobiliteitsbranche in. Een grote maar vooral spannende stap. Ik ging als Coördinator Servicedesk bij een veel kleiner bedrijf werken in een branche waar ik geen ervaring mee had. Maar wel met slechts een reistijd van maximaal 20 minuten. Dus een groot grijs gebied, maar met heel veel voordelen. Maar voordat ik goed en wel begonnen was kwam daar de operatie al om de hoek kijken. En toen begon mijn herstel. Zeker 8 weken ben ik wel uit de running geweest en hoe ontzettend veel begrip heb ik gekregen van mijn baas. Met die warme deken begon ik aan mijn nieuwe avontuur, zowel zakelijk als privé.

Toch twijfel ik soms aan mijn huidige avontuur, pakt het niet helemaal uit zoals ik had gehoopt. Ja ik werk op een fantastische locatie, met een team van leuke meiden maar het werk zelf prikkelt mij niet zoals ik had gehoopt. Persoonlijk ben ik liever zo druk dat ik om 4 uur ‘s middags denk “shit, is het al zó laat”.

Doorgaan met lezen “Immense teleurstelling”

Let’s talk!, Lifestyle, Maagverkleining, None Scale Victory (NSV), Psychotherapie, Voortraject, WLS Community

Nieuwe ronde, nieuwe kansen?

In de laatste dagen van het jaar is het vrij standaard dat je terug kijkt op het afgelopen jaar. Vaak zie je dat mensen het allemaal vrij snel achter zich willen laten. Op naar het nieuwe jaar, want nieuwe ronde nieuwe kansen.. Toch?

Ik heb dat ook een tijdlang gehad. Met sporten, afvallen, gezond eten en ook hoe ik naar mijzelf keek. Niets was goed genoeg voor de lange termijn. Waardoor ik dan de hoop weer opgaf, mijzelf opgaf.

Dit jaar is het anders. Dankzij het bariatrie traject en de psychotherapie die ik heb gevolgd, ben ik weer van mijzelf gaan houden. En natuurlijk is het fijn dat je afvalt en slanker wordt, maar er liggen daarmee ook gevaren op de loer. Zo heb ik een tijd mijzelf iedere dag gewogen, het werd gewoon een obsessie. Dus heb ik mijzelf gedwongen terug te gaan naar maximaal één keer per week wegen. En sinds mijn –6 maanden post operatief moment-, ga ik het ook niet meer wekelijks delen op social media maar enkel nog maandelijks.

Ik zie er teveel gevaren in, ook bij lotgenoten. De wekelijkse face to face friday, waar schouders zo worden neergezet dat botten zichtbaar zijn (die je op andere fotoos helemaal niet ziet) of je buik inhouden wanneer er een vergelijking wordt gemaakt met de before foto. Uiteraard is het een aanname, want ik weet niet zo goed wat het doel is van iemand om dat te doen. Maar in mijn optiek lijkt het dat iedereen maar slanker gezien wil worden, nog slanker dan ze dus in werkelijkheid zijn. En dat is niet oké, wat geef je dan af naar anderen? Of bovenal, wat geef je dan af naar jezelf? Je bent 40, 50, 60 of zelfs 70 kilo afgevallen en het is nog steeds niet genoeg?

Doorgaan met lezen “Nieuwe ronde, nieuwe kansen?”