Tag: frustratie

Here we go.., Maagverkleining

Afgewimpeld 2.0

veel liefs, Renske

Wat kunnen bepaalde mensen mij soms frustreren. Ik wil niet zeggen dat ik superslim ben, maar ik ben ook zeker niet dom. Ik heb een goed stel hersens in mijn hoofd zitten en ik denk goed na over zaken. En ik kan dan ook echt geirriteerd raken als iemand doet alsof ik onwetend ben. Of weigert naar je te luisteren omdat ze van mening zijn dat ze het zelf beter weten.

Bij mijn eerste slaaponderzoek was het allemaal niet zo lekker gegaan. Ik had heel licht geslapen, continue bewust van dat kastje. Waardoor, voor mijn gevoel, dat onderzoek geen nut had. Als ik namelijk in m’n slaap bewust ben van het kastje en echt stil lig (als koningin woelen) dan weet je gewoon dat het geen reeel beeld is. Toen ik de eerste keer het kastje had ingeleverd had ik een briefje erbij gedaan en uitleg gegeven. Omdat ik het apparaat al vroegtijdig inlever als er nog niemand aanwezig is had ik ook nog even nagebeld. Ik werd teruggebeld door de OSAS-consulent die alles wat ik zei nogal wegwuifde. Maar mochten er echt twijfels zijn dan belde ze mij diezelfde dag nog terug. Ik werd niet teruggebeld, dus ik had hoop. Diezelfde hoop werd direct de grond ingeboord toen de longarts me vertelde dat mijn slaaponderzoek echt prima was gegaan, geen slaapapneu, want ik had slechts 2 stops per uur.

In 2019 heb ik een slaaponderzoek gedaan waar ik gemiddeld zo’n 25 keer per uur stopte met ademen. Na een gewichtsverlies van 30 kilo was dit nog maar 8 keer per uur. Inmiddels ben ik het gehele gewichtsverlies weer aangekomen en zit daar spijtig genoeg zelfs nog wat bovenop. Daarmee werd geconcludeerd dat ik een slaapapneu heb die wordt veroorzaakt door mijn overgewicht. Maar dan is 2 stops per uur natuurlijk niet erg geloofwaardig. Dat heb ik de longarts ook aangegeven. Zeker met het oog op de ingreep is het echt heel belangrijk om te weten of ik wel of geen slaapapneu heb. Ik wil heel erg graag ademend die operatietafel verlaten straks. Toen is in overleg met de longarts een nieuwe afspraak gepland voor het slaaponderzoek.

Doorgaan met lezen “Afgewimpeld 2.0”

Here we go.., Maagverkleining

Slaap zacht..

veel liefs, Renske

Afgelopen nacht onderging ik voor de tweede keer het slaaponderzoek. De eerste keer toen ik dit onderging werkte de sensor die om mijn vinger geplakt was niet en slapen ging moeizaam. Normaliter is het voor mij bijna wel een kwestie van dat mijn hoofd het kussen raakt en ik ben vertrokken. Maar nu was dat niet het geval. Ik sliep zo licht, mij continue bewust van het apparaat, ook was een sensor precies bij mijn hals geplakt wat me wat benauwd maakte. Met als resultaat dat het leek alsof ik geen slaapapneu had, maarja als je niet in diepe slaap valt dan is dat natuurlijk niet zo gek. En omdat de sensor in mijn vinger niet had gewerkt kon dit niet worden bevestigd. Een onbetrouwbaar resultaat.

Tijd voor een do-over. Helaas was die niet veel beter en ik ben bang dat hiermee ook niet het gewenste betrouwbare resultaat wordt bereikt. De sensor op mijn vinger werkte inmiddels, het rode lampje scheen door de tape heen. Ik had als voorbereiding de afgelopen nachten geprobeerd wat later te gaan slapen zodat ik goed moe zou zijn. En dat leek ik ook wel te zijn, rond de klok van 19:00 dacht ik nou laat het maar snel 21:30 worden want dan gaat het kastje in werking! Ik voelde me niet topfit en had enigzins een nog wat gek gevoel na het longfunctieonderzoek, dus tijd om de dag lekker af te sluiten. Braaf rond de klok van 21:15 richting bed verkast en toen werd het 21:30… En 22:00.. En 22:30.. Ik dutte af en toe een beetje in, lichtjes.. Maar heb het toch wel 02:30 zien worden, wat natuurlijk niet handig is als het slaaponderzoek om 05:00 eindigt. Ik begon ook echt een beetje boos te worden op mezelf, uit frustratie. Dit is zó belangrijk, waarom kan ik uitgerekend nu niet slapen terwijl ik standaard moe ben ‘s avonds.

Doorgaan met lezen “Slaap zacht..”

Here we go.., Maagverkleining

“NEE, NATUURLIJK NIET”

veel liefs, Renske

Dat je in de spiegel kijkt en denkt “Rens.. is dit het nou?”. Dit gebeurt me de laatste tijd vaker. Nu zal ik vast niet de enige zijn, want tsja Corona. Maar het gaat bij mij verder dan dat..

In 9 maanden viel ik maar liefst 32,5 kilo af.. Ik was toen nog steeds echt wel te zwaar, maar ik voelde me gezonder, beter in m’n vel en happier! Maar toch was dat wederom tijdelijk. Dan komt het stagneren van gewichtsverlies, frustraties, aanhoudende honger en uiteindelijk het gebrek aan motivatie weer om de hoek kijken.. 2 á 3 keer in de week intensief sporten, gezond eten en wekenlang val je niets af. Terwijl je streefgewicht nog lang niet in zicht is..

Ik voel nog de verontwaardiging als ik terug denk aan de opmerking van de longarts.. Maar inmiddels toch weer 50 kilo zwaarder besef ik me hoe onterecht die verontwaardiging was. Of misschien niet, want erkennen dat ik iets niet alleen kan is op meerdere vlakken nogal eens een probleem voor me. Maar ik kan het niet alleen. Ik heb écht hulp nodig..