euforie – Veel liefs, Renske

Ik neem net een hap van mn brood als mijn telefoon afgaat. De naam van het ziekenhuis verschijnt op het scherm! Ik neem snel op terwijl ik ondertussen mijn brood probeer weg te krijgen. “Met A.T. , de internist! We zouden even bellen vandaag.” zegt ze vrolijk. Ze windt er geen doekjes om en valt direct met de deur in huis dat ze de uitslag heeft gezien van de cardioloog en dat het helemaal goed is. En ondanks dat ik dat eigenlijk allang wist voel ik echt zoveel zenuwen van me afglijden die plaats maken voor euforie. Ik ben zo zo zo ontzettend blij dat zij bevestigt dat ik lichamelijk er klaar genoeg voor ben om deze ingreep te ondergaan. Dit was de laatste “hindernis”. Dus…… Tijd voor de groepsbijeenkomst! Door de recente veranderingen zijn ze nu weer volop begonnen met plannen en daar word ik snel voor uitgenodigd.

Verder bespraken we de afgelopen weken. Ik had toch nog wel een beetje gezeten met hoe mijn verwachting was en de daadwerkelijke uitkomst qua tijd en afspraken en wilde mijn hart nog even luchten. Ze had er gelukkig veel begrip voor, dat laat de extra weken van wachten niet meer verdwijnen, maar het geeft wel rust zodat ik het achter me kan laten. Verder vroeg ze nog wel of ik wilde deelnemen aan een studie over cortisol. Geen idee wat dat precies inhoud, maar baat het niet dan schaadt het niet. Dus ik heb daarvoor toestemming gegeven en word er binnenkort over gebeld.

Uiteraard kon ik het niet laten om te vragen of ze nog iets wist van de huidige stand van zaken. Het is soms een beetje stil rondom de berichtgeving, niet zo lang geleden had ik bijvoorbeeld al gevraagd aan het ziekenhuis van hoe en wat. Toen vertelden ze dat de wachtlijst bestond uit 141 patiënten en dat ze in opstartfase bezig zijn met 4 operaties per week te plannen. De internist dacht dat ze nu inmiddels het dubbele wel plannen. Maar dat ze wel echt afhankelijk zijn van hoe COVID-19 zich ontwikkelt en alles wat daar uit voorkomt. Dat begrijp ik, maar er zit in ieder geval beweging in.