Tag: eten

Complicaties, Fitgirl, Galblaas, Lifestyle, Maagverkleining, Natraject

Struggles en mindfuck

veel liefs, Renske

Na de galblaasoperatie viel ik vrij veel af, ik had veel pijn en at dus ook niet zoveel. Maar eenmaal weer bezig met m’n herstel kwamen de kilo’s er ook zó weer aan. Zomaar in een week zat er 3,3 kilo aan. En daarna waren het ook alleen maar kleine plusjes. Ik had daar best veel problemen mee. Ik begreep heus wel dat die 2,5 kilo per week afvallen niet normaal is als je al een jaar PO bent, maar ondanks m’n langere herstel had ik wel gehoopt dat er in ieder geval iets vanaf zou blijven. Dus waar ik eerder echt nog maar een keer per week op de weegschaal stond, vind ik deze steeds vaker weer.

Ieder rondje is een registratie van wegen

Natuurlijk wil je niet dagelijks op de weegschaal staan, maar snel afvallen én bijna evensnel weer aankomen geeft je zo’n mindfuck. Het gevoel van wegen geeft je een soort inzicht, zelfs als je er niks aan kan doen. Of nouja dat kan wel, maar mijn probleem is dat ik ook veel moeite heb met eten. Of misschien moet ik zeggen juist het gebrek aan moeite met eten. Ik kan voor een maagverkleiner vrij veel eten. Ik ben gewoon een normale kleine eter haast. En er zijn echt wel dingen die ik niet kan verdragen maar echte dumpings of vastlopers heb ik (gelukkig!) niet meer. Dat betekent wel dat je nog maar weinig op je vingers getikt wordt en het vooral allemaal zelf moet doen. En dat is gewoon best lastig soms, je hoofd is immers niet geopereerd.

Doorgaan met lezen “Struggles en mindfuck”

Complicaties, Galblaas, Maagverkleining

Ladies Night Out

veel liefs, Renske

Na de operatie en het verblijf in het ziekenhuis met de nodige pijnaanvallen, vind ik het best eng om naar huis te gaan. Wat als het dan gebeurt? Hoe ga ik er dan mee om? Maar dat is natuurlijk geen reden om in het ziekenhuis te blijven.

Eenmaal thuis word ik warm onthaald door m’n diertjes en m’n beste vriendin M. die op ze heeft gepast de afgelopen dagen. Het is wel gek om weer thuis te zijn, maar aan de andere kant ook ontspannend. Even geen gedoe meer aan m’n hoofd. Nadat M. Bella heeft uitgelaten en zeker weet dat mij niets tekort komt maakt ze aanstalten om weer richting huis te gaan. Ik ben blij dat ze er is, maar na de afgelopen dagen is het toch ook prima om even alleen te zijn. En na de lunch val ik in slaap op de bank.

Bella neemt het me nog wel een klein beetje kwalijk dat ik de afgelopen dagen weg was..

Na het avondeten neem ik wat fruit, het bakje krijg ik niet leeg en laat ik staan tot een later moment op de avond. Zo rond een uurtje of 8. Ik prik nog een stukje aardbei en mandarijn aan m’n vorkje en steek het in m’n mond. En bijna gelijk voel ik dat het niet goed is. Ik word misselijk en bijna direct voel ik een stekende pijn. Het is volgens mij niet in m’n maag, meer iets hoger tussen mijn borsten. De combinatie van de misselijkheid en pijn maakt dat ik het benauwd krijg. Ik ga naar de wc en probeer te spugen. Maar het wil niet. Wat ik ook probeer, het lukt niet. Alleen wordt de pijn wel erger en ik merk dat ik ga hyperventileren. Ik probeer de situatie het hoofd te bieden en al ijsberend probeer ik de pijn weg te puffen. Misschien is het gewoon het eten en moet het even zakken? Maar de pijn die voorkomt dat ik goed kan ademhalen. Na wat overleg met de buuf bel ik het ziekenhuis en leg de situatie uit. Ze moet overleggen en ik sta een tijdje in de wacht. “Hoe gaat het nu?” vraagt ze als ze mij uit de wacht haalt. Nouja kut. De chirurg wil dat ik naar de spoedeisende hulp kom, ze weten dat ik kom.

Doorgaan met lezen “Ladies Night Out”

Maagverkleining, Natraject

Eerste week

veel liefs, Renske

Ik vind het altijd een beetje lastig als ik vrij ben geweest om dan weer op te starten. Maar zo in het nieuwe jaar vind ik het nog veel lastiger. Vorige week was ik vrij, maar in plaats van allerlei leuke dingen te gaan doen was ik aan huis gekluisterd door de Kerst naweeën (ook wel diarree genoemd 💩💩) En eerlijk, hoewel tot rust komen niet verkeerd is word ik van thuis zitten echt kapot lui. Of misschien was het gewoon omdat ik niet helemaal fit was, ik vond het in ieder geval erg pittig om gelijk weer in het ritme te stappen op maandag 2 januari.

En als het dan nog mn normale ritme was. Maar het was een zeer afwijkende week, waarin ik mij niet lekker voelde. Als heerlijk extraatje onverwachts ongesteld werd omdat ik m’n anticonceptie vergeten was *OEPS*. Dus niet ging sporten, veel afspraken had waardoor ik veel weg was van werk en dus op de dagen dat ik er wel was het mega druk had, een moment het gevoel had dat ik ging flauwvallen, een vrije dag had om mn vrijwilligerswerk te doen, een gek bultje aan de binnenkant van mn arm tegenkwam zo nét boven mn oksel wat me toch wel even liet schrikken en twéé losse afspraken had in het ziekenhuis. Jeez houdt het nog op deze week?

Maar, vooralsnog geen zorgen. Het bultje in de vorm van een knikker is even aankijken. Door alle losse huid bij mn arm kan ik hem soort van vastpakken waardoor het wellicht erger aanvoelt dan het lijkt. Maar een vriendin die tevens doktersassistente is vermoed dat het misschien een ontstoken haarzakje is waardoor de ergste schrik wel is afgezakt. Even in de gaten houden en hopelijk verdwijnt hij snel weer.

En dan sluiten we de week af met maar liefst 2 ziekenhuisbezoeken, zowel op donderdag als op vrijdag. Mijn 6 maanden controle bij de diëtiste en de physician assistent, welke blijkbaar onmogelijk zijn om aaneensluitend te plannen.

Doorgaan met lezen “Eerste week”