Gister was mijn officiële weegdag. Ik weeg nog precies hetzelfde als een week geleden. Kerst heeft mij niet laten afvallen, maar voor het eerst ook niet doen aankomen. Daar ben ik heel erg dankbaar voor, maar ik vond het ook jammer dat er niets af is. Omdat ik nog maar 2 ons verwijderd ben van een nieuw tiental. Is dat nou zo bijzonder?
Ja en nee. Nee omdat ik dan nog steeds maar 2 ons lichter ben dan een dag of week ervoor. Maar dit tiental is bijzonder. Omdat de laatste keer dat ik dit woog, ik 23 jaar was. Ruim 13 jaar geleden. Je zal je afvragen waarom ik dat zo goed weet. Dat is helaas omdat er niet zo’n leuke herinnering aan vast hangt.
De eerste schooldag van mijn nieuwe opleiding. Ik ging na jaren werken terug naar school. We gingen met alle Toerisme en hospitality klassen naar Utrecht waar we onder andere gingen waterfietsen. Daar werd ik ingedeeld met 3 andere meiden die ieder amper 50 kilo wogen. Dus je kan je wel voorstellen wat daar dan gebeurt. Zij vinden dat het mijn schuld is dat ze zwaar moeten trappen, maar ook het bootje waar we in zitten helt naar mijn kant omdat ik zwaarder ben dan de andere meisjes. “Ja bij ons zit zo’n dikke in het bootje van zeker 100 kilo” lees ik op het telefoonscherm van het meisje dat links voor mij zit. Het overgewicht voelt als 300 kilo drukkend op mijn schouders. Wat ontzettend vernederend.
Daarom heb ik mij vandaag nog eens gewogen. Heb ik het bereikt? Ja! Zowaar was ik ruim een kilo lichter dan gister. Vandaag weeg ik precies hetzelfde als die ene dag, 13 jaar geleden. Maar ik voel mij niet hetzelfde. Ik ben juist dankbaar, dat ik dit wegen mag. Dankbaar voor wat ik heb bereikt. En als ik in de spiegel kijk voel ik mij mooi. Goed zoals ik ben. En dat is het enige wat telt. Wat een ander ervan vindt doet er niet toe en ik laat mij daar niet langer door beperken.
Veel liefs, Renske 