Tot over de finish 🩷

22 maart 2025 is de laatste keer dat ik een run van ruim 8 km heb neergezet. In de week die volgde heb ik nog korte intervallen gedaan. Alles om te trainen voor mijn eerste Rotterdamse kwart marathon. En om op 13 april binnen de tijd te kunnen finishen. Maarja, toen kwam de BPPD voorbij zetten en was de marathon geen optie meer.

Ook de Strong Viking run van 13 km die ik gepland had staan, als follow-up van vorig jaar, samen met één van m’n liefste vriendinnen; Jade, moest ik helaas vanaf zien. En sindsdien is het stil. Ik probeer na het herstel van de BPPD en daarna de operatie mijn sportroutine weer op te pakken. Maar eerlijk? Het is moeilijk. Ik ben ruim 3 maanden uit de running geweest en vanuit dat punt ben ik heel rustig aan gaan opbouwen. Want niet alleen fysiek, maar ook mentaal stond ik buiten spel. En uiteindelijk kon ik niets anders dan toegeven aan alle signalen die mijn lichaam en geest hebben afgegeven.

Toch kocht ik in april nieuwe hardloopschoenen. Niet lang na de eerste aanval, want ik ga dit gewoon rocken dacht ik. Maar mijn roze blitse lopers heb ik slechts één keer kunnen dragen. Maar dat was absoluut geen succes. En nu? Mijn kracht is nagenoeg verdwenen en mijn conditie is ronduit verschrikkelijk. Ik voel me zwak, lui en sloom. En ik vind het moeilijk dat gevoel te doorbreken.

Maar toen was daar mijn vriendinnetje. Voor mijn verjaardag kreeg ik van haar een obstacle run kado. Helaas was degene die we uitzochten 30 minuten voordat we ervoor gingen zitten uitverkocht. En moesten we een alternatief vinden. Dat is nu de 5 km geworden van de Spark Marathon in Spijkenisse op zondag 30 november; op Jade haar verjaardag! En aansluitend gaan we de oliebollenrun doen op zondag 28 december.

Als ik uitspreek dat ik er wel een hard hoofd in heb, omdat ik momenteel echt nog moeite heb met motivatie óf discipline te vinden, krijg ik een heel simpel antwoord “we gaan gewoon weer samen”. En in onze drukke schema’s vinden we tijd om alvast van nu en voor de hele maand september momenten te prikken om samen te gaan hardlopen. Of nouja hard? En heel ver zal het ook niet zijn, maar je moet ergens beginnen.

En dankzij Jade was vandaag weer de allereerste keer 🩷

Ik zeg denk ik niet vaak genoeg hoe dankbaar ik ben voor m’n vriendinnen. Want zij staan écht in mijn corner wanneer ze me zien vechten, soms tegen mezelf, soms tegen de tegenslagen in het leven. En ze willen me niet alleen zien winnen, ze rennen mee tot over de finish.