Na het belletje richting de HAP probeer ik te gaan slapen. Maarja, als bij iedere beweging die je maakt (zelfs al doe ik het heel voorzichtig) de duizeligheid je achtervolgt dan is het toch nog een heel lastig verhaal. Ook krijg ik ineens een intense pijn in mijn maag, bijna te vergelijken met de koliekpijn van destijds met m’n galstenen. Die heb ik alleen niet meer, dus probeer rustig te blijven in de hoop dat het wegtrekt. Uiteindelijk lukt het me om toch nog eventjes in slaap te vallen want ik word om 07:00 wakker van de wekker. “Hardlopen”.
Ja dat lijkt me geen puik plan. Ik wil me weer omdraaien maar die verschrikkelijke duizeligheid houdt me tegen. Het maakt me ook misselijk en al is de hoofdpijn niet zo intens als vannacht maar wel echt vervelend. Ik bel m’n zusje en daarna m’n moeder om te vertellen over vannacht. Dat ik me zo naar voel en afgewimpeld werd door de HAP. Durf niet eens op te staan omdat t zo intens aan voelt, maar nu ik via de telefoon niet helemaal alleen ben probeer ik het toch. Want ik wil ook weten hoe t gaat als ik dat doe.
“Ik bel je zo terug”, als ineens mn hoofdpijn intenser wordt en het gevoel van spugen toeneemt. Ik ren zo goed en kwaad als het gaat richting de wc. Op advies van m’n moeder besluit ik toch de HAP nog eens te bellen en na dezelfde sloot aan vragen en de update van vannacht mag ik om 10:00 toch langskomen bij de HAP. “Kan iemand wel met je meekomen? Ik vind het een heel eng idee als je nu zelf op pad gaat”. That makes two of us en ik ga even kijken wie er de telefoon al opneemt. Gelukkig kan een van m’n vriendinnen mee en die staat na een half uurtje ongeveer voor de deur. In de tussentijd deed ik een poging tot aankleden en moest ik alweer spugen, dus bewapend met een emmer stap ik bij haar in en gaan we richting de HAP.
Na een minuut of 20 word ik opgeroepen, een vrouwelijke huisarts haalt me op en onderzoekt me. Ze neemt m’n verhaal gelukkig gelijk serieus en doet wat onderzoekjes waaronder een krachttest, waarbij ze zegt dat we even gaan ‘vechten’ en ik al mn kracht in moet zetten. Chantal schiet in de lach en ik vertel dat ik onder andere aan boksen doe en dat ik haar geen pijn wil doen. Dan volgt de laatste.. “Dit laatste neurologische onderzoekje kan echt heel vervelend zijn,” waarschuwt ze me. Ik onderschat het even, want de rest zou ook best pittig zijn en dat viel reuze mee. Ze duwt me vervolgens met een enorme vaart achterover. M’n hoofd richting haarzelf en vervolgens richting de andere kant. De duizeligheid overvalt me weer. Oké vervelend was nu wel een understatement, maar ze is er uit. Een hersenbloeding of beroerte is in ieder geval uitgesloten, het is BPPD; positie duizeligheid.
Ze vertelt dat er in een gedeelte van je oor vocht zit en dat dat troebel is bij mij in m’n linkeroor door gruis. En dat veroorzaakt de BPPD. Dit is iets wat uit zichzelf over moet gaan, maar de handeling die ze zojuist met mij deed de ‘epley manoeuvre’ kan helpen waardoor het mogelijk sneller weggaat. Dit kan weken duren, waarbij de eerste week het heftigste is en je dan wel echt even rustig aan moet doen. “Is er niks anders?” vraag ik, aangezien ik geen idee heb hoe ik op deze manier de dag door moet komen. Laat staan een week of nog langer. “Er is medicatie voor, maar de kans dat die echt werkt is vrij laag”. Bemoedigend wel. Maar ik check nog even of het kan met m’n maagverkleining en besluit het me dan toch te laten voorschrijven evenals de medicatie tegen misselijkheid.
Eenmaal thuis, doet m’n vriendin nog even wat boodschapjes voor me en ik neem ondertussen de medicatie tegen de misselijkheid en duizeligheid in. Helaas voor mij komt het er bijna even snel weer uit…. Keer twee. Dat had echt veel nut.
Ik geef het maar even op. Ik settel mij op de bank in een positie waarbij de heftigheid van de duizeligheid het minst is. M’n rug zal dit wel niet leuk gaan vinden, maarja we moeten wat hè.. Dit is nog maar dag 1. Nog maar een dag of wat te gaan 😮💨😮💨
Veel liefs, Renske 