Ik sta op de weegschaal voor mijn maandelijkse weeg- en meetmoment. Hoewel ik niet verbaasd mag zijn schrik ik toch wel een beetje. +4,7 kilo ten opzichte van de intake-afspraak met dr. Jaquet, welke nog maar enkele weken geleden is.
Ik wil zeggen dat ik de afgelopen weken enorm gestruggled heb, maar eigenlijk is het al wel iets langer. De intake met de plastisch chirurg had nogal wat voeten in de aarde en de tijd om dat in te kunnen doen werd steeds minder. Eind November wist ik hoeveel kilo er af moest, maar toch bleef m’n gewicht op en neer gaan. Dus zo bleef ik bezig. Voor de aftrap van de feestdagen wist ik dat het echt niet anders kon, er moest iets veranderen want anders werd die afspraak wéér geannuleerd. Met nog maar een krappe 2 weken te gaan gooide ik alles overboord en ging aan een rigoreus ‘dieet’. Of nouja in de sportwereld noemen ze het cutten, waarbij je je inname beperkt tot heel veel water en eiwitten. En verder eigenlijk niet zo heel veel. Het werkte, want prompt kwam er ineens die mijlpaal van -80,0 kilo voorbij zetten.
Toch was het nét niet genoeg, in de laatste week stagneerde mijn gewichtsverlies ondanks de grote hoeveelheden water die ik dronk en het weinige eten dat ik at. Toen deed ik iets wat ik mezelf nooit had voorgenomen te doen, ik ging tijdelijk (!) aan de laxeermiddelen. Het bracht me absoluut waar ik heen wilde, namelijk het gewicht wat het ziekenhuis (en de zorgverzekeraar) van je eist om in aanmerking te komen voor zo’n ingreep. Maar na de intake afspraak ben ik daar natuurlijk direct weer mee gestopt, met alle gevolgen van dien.
Ik zal niet al te veel in detail treden, maar ik kan je vertellen dat de dagen erna VER-SCHRIK-KE-LIJK waren. Wat een shitzooi, letterlijk en figuurlijk. En het gewichtsverlies was, zoals altijd met diëten, van korte duur. Ik werd nog weer even goed met m’n neus op de feiten gedrukt dat dit voor mij écht niet werkt en dat het bovenal ook heel erg ongezond is. De weken erna die volgden waren met weinig ups en vooral heel veel downs. Ik had continue trek, m’n lichaam was vermoeid en ook in de sportschool heb ik echt een flinke stap achteruit gedaan ondanks de inname van eiwitten. Dat leidde tot het niet meer kunnen volhouden van m’n normale routine in zowel bewegen als eten en gaf me vreetbuiten als resultaat.
En het stomme is, ik wéét echt hoe het anders moet. Sinds mijn operatie heb ik vooral aan gezonder leven gewerkt en er heel bewust voor gekozen nooit meer te diëten. Maar de discipline om qua voeding weer terug in het gareel te komen, vind ik gewoon weg niet. Het sporten frustreert me, maar dat houd ik wel aardig vol. “Geduld hebben Renske, dit is je eigen schuld en nu moet je op de blaren zitten“. Dat is wat ik mezelf voorhoud. Ik kom wel weer waar ik was, met de nodige zorg voor m’n eigen lichaam.
Nu probeer ik langzaamaan het ritme terug te vinden qua gezonde voeding. Ik heb dat eerder ook niet in een dag bereikt, misschien moet ik me nu ook even de tijd gunnen. Maar god, wat is het moeilijk zeg! Get a f*ckin’ grip! Je zou denken dat het niet zo moeilijk moet zijn, maar dat is het wel. Maar de weegschaal is genadeloos, dus we moeten echt weer aan de bak… Morgen! Maar dan echt..
Veel liefs, Renske 