Twee én een half jaar. 30 maanden sinds die ene dag die mijn leven heeft veranderd. Ik ga niet zeggen dat het leek alsof het gister was, want eerlijk die periode voelt als een lifetime geleden. En dat is het haast ook een beetje.
De Renske van toen bestaat niet meer. Ik ben met mezelf aan de slag gegaan, niet alleen fysiek maar ook mentaal. Ik heb hard gewerkt en nog steeds doe ik dat om de persoon te worden die ik graag wil zijn.
Ik train veel, ik train hard. Ik geef alles. Want ik wil het maximale halen uit die tweede kans die ik heb gekregen. Een tweede kans op leven. Dus die lifetime ago is eigenlijk best wel waar. Want ik ren, ik dans, ik spring, ik klauter en ik vlieg. Oké dat laatste nog net niet 😬. Maar ik hijg ook niet meer als ik een paar stappen heb gezet.
Dus het enige wat ik kan zeggen is dat ik dankbaar ben. Dat ik die stap heb durven zetten om de strijd aan te gaan. De strijd met en tegen mijzelf. Ik ga nooit meer terug, alleen maar vooruit. -78,7 op de teller 💪🏻
Veel liefs, Renske 