Als ik wakker word voel ik direct hoe laat het is. Vorige week vrijdag voelde ik me namelijk ook al zo. Alleen vandaag lijkt het nog wat erger. M’n lichaam is moe. Er is geen enkel spoor van energie te bekennen. Ik sta op om naar de wc te gaan, ik grijp het bed vast. Duizelingen en licht in mijn hoofd. Oef.. Zo maar direct terug naar bed.
Slapen komt er niet van, maar ik lig en scroll wat af op m’n telefoon. Rust. Toch voel ik me steeds futlozer in plaats van dat het enigszins beter voelt. Tegen half 10 besluit ik om toch m’n gemiste eetmomenten van die ochtend te gaan pakken; een beschuitje en een glas Optimel (150 ml). Die neem ik mee terug naar bed.
Hoewel ik mijn eetmoment van 11:00 mis neem ik om half 1 wel braaf weer wat te eten. Een beschuitje met het groente-eimengsel dat gister overbleef. Vorige week voelde ik me duidelijk beter na de lunch, hetgeen wat nu helaas niet het geval is. Dus ga ik toch maar weer terug naar bed. De middag sluipt voorbij en ik eet nog 100 gram aardbeien en 100 gram magere proteïne vruchtenkwark in etappes en met flinke tegenzin op.
Tegen 17:00 besluit ik dat het maar eens tijd wordt om op te staan. Hier wordt het toch allemaal niet beter van. Ik haal nog snel een bakje met eten, die m’n vriendin vorige week maakte, uit de diepvries en zet die in de magnetron op ontdooistand. Het voordeel aan de kleine hoeveelheden is dat ook al is het bevroren, dat het snel te ontdooien is. Het eten smaakt me bijzonder goed, al krijg ik het niet in 1x erin. Ik ben amper op de helft als m’n maag in opstand komt. “Allejezus…” verzucht ik geïrriteerd, op deze manier ga ik me vast niet minder gammel voelen. Ik zet het bakje weg en een half uurtje later probeer ik het restant op te eten. Dat lukt, maar het gebrek aan energie blijft.
Mijn vriendin, een ware keukenprinses, heeft vorige week van de overrijpe bananen die er lagen een (suikerarm) bananenbrood gemaakt. Ik vraag me af of ik daar een stukje van moet uitproberen in plaats van weer een vloeibaar eetmoment en ik loop naar de diepvries. Helpt misschien, wat extra energie binnen te krijgen.
Als het eenmaal ontdooid is zet ik het nog eventjes kort in de oven en begin daarna aan een overheerlijk stukje bananenbrood (110 gram). Terwijl ik eet bedenk ik mij dat het misschien wel lekker is om even op het balkon te zitten en te genieten van de nieuwe kussens op mijn loungeset, die ik voor m’n verjaardag kreeg.
Maar als ik er nog maar net zit, springt de jongste kat via de loungeset door het open slaapkamerraam zo m’n slaapkamer in. En dan ben ik er alweer klaar mee. “Ik kan ook niet ff rustig zitten he” en loop naar binnen om Diva van m’n slaapkamer te halen.
Als ik op de bank neerplof word ik overspoeld met het gevoel dat ik mij te druk heb gemaakt. Ik heb het warm, bijna heet. Ik zweet, voel de druppels op m’n gezicht. Duizelingen en weer licht in m’n hoofd. Ik ben er klaar mee, dit is teveel.. Ik zet de tv uit en keer terug naar m’n slaapkamer. Gelukkig is die een stuk koeler dan de 29 graden in m’n woonkamer. Toch voel ik mij nog steeds oververhit als ik op bed ga liggen. God wat ben ik ineens misselijk. Kotsmisselijk. Krijg ik nou hartkloppingen? Alle dingen die ik voel komen samen. What the hell?
Het bananenbrood, die valt volgens mij verkeerd. Dit moet er uit, maar braken kan erg nadelig zijn na een gastric bypass. Maarja, wat moet ik dan? Als ik bij het toilet ben en probeer wat op te hoesten voel ik mijn maag pijnlijk samentrekken. “GODVER”, dit kan toch niet de bedoeling zijn. Ik pak maar een smintje, die zouden helpen bij een dumping. Want ik kan niet anders dan concluderen dat ik dit nu heb. Maar terwijl ik met een soort van flauwval rillingen in bed lig, doet de frisse mintsmaak precies niks.
Ik geef mijn poging tot binnenhouden al snel op en pak een emmer uit het washok. Ik keer terug naar de badkamer, doe wat water in de emmer en ga op het toilet ga zitten met het ding op m’n schoot. Waar het dan ook uitkomt, ik ben voorbereid.
En gelukkig dat ik dat was. Ik heb wat omhoog weten te krijgen. Hooguit 10% van wat ik gegeten had. En wat ging het moeizaam. Ik heb al een hekel aan moeten spugen, maar dit sloeg werkelijk alles. Dit gevoel is echt verschrikkelijk. Het is ook echt nergens mee te vergelijken. Geen voedsel in de wereld is het waard om je zo te voelen.
Maar zodra het kleine beetje eruit is voel ik wel gelijk een beetje verlichting. Niet volledig, maar genoeg. Ik fris me op en laat me compleet gesloopt op m’n bed vallen…
Veel liefs, Renske 