Als een ballon

“Ik ga het doen! Nee toch niet. Jaweheeel! NEE! DOE het nou”. Zo zit ik na mijn lunchpauze een minuut of 5 achter mijn bureau. De operationeel directeur lijkt deze week wat rustiger te zijn in haar agenda, dus het zou het perfecte moment zijn om haar in te lichten. “oké genoeg”, ik sta op en begeef me naar haar kantoor. Iedere stap die ik zet maakt de knoop vol spanning in mijn maag groter. Ik voel mijn hart kloppen in mijn keel. Als ik mijn hoofd om de hoek laat zien merk ik dat ik mijn adem heb ingehouden. “Ben je druk, heb je even tijd?” vraag ik, terwijl alle ingehouden adem ontsnapt. “Ik ben druk, maar tijd kan ik maken”, antwoord ze.

Afgelopen weken heb ik diverse collega’s ingelicht. Niet allemaal, verre van maar wel een deel waar ik regelmatig mee samen werk. Dat ging soms met veel emotie gepaard, maar soms viel het mee. Wat de trigger daartoe is weet ik niet. Het is niet dat ik twijfel over mijn keuze voor dit traject. Ik ben er zelfs echt heel zeker van dat dit voor mij de juiste weg is naar een gezondere ik, een gezondere toekomst.

Na veel horten en stoten weet ik uit te brengen dat ik in een traject zit voor een maagverkleining. Jezus wat was dat moeílijk zeg. Maar het hoge woord is er uit. Ik ben er nog niet, want de directeur moet ook nog. Maar die vertoeft momenteel lekker in het buitenland, dus die moet even wachten. En dat is misschien maar goed ook. Na mijn gesprek fatsoeneer ik mijzelf even op het toilet. Gelukkig ben ik wat verbrand in mijn gezicht afgelopen weekend dus nu zal het niet zo opvallen dat mijn gezicht nog wat roder is geworden.

Ik keer snel terug naar mijn werkplek want ik heb de rest van de middag allerlei meetings staan, die mijn aandacht vragen. Maar naarmate de tijd verstrijkt merk ik hoeveel impact dat gesprek op mij had. De focus verdwijnt. Ik voel me als een ballon. Zo een die je heel hard hebt opgeblazen maar hebt laten ontsnappen tussen je vingers, voor je er een goede knoop in kon leggen.