Ik ben zenuwachtig. Ik sta met m’n sportbestie Jade inmiddels in het opwarmvak. Met een (suikervrije) redbull en een volledige scoop pre-workout achter de kiezen jeukt m’n hele lichaam en voel ik m’n hart kloppen van de zenuwen. Ik kijk naar de muur waar we als eerste overheen moeten en de moed zakt me in de schoenen. Hoe dan? Jade slaat haar arm om me heen en stelt me gerust. “Je kan dit! Ik ga je helpen.Andere mensen zullen je helpen. Komt goed!”
En ze had gelijk. De eerste kilometers gingen redelijk makkelijk. Wat obstakels waar we over een evenwichtsbalk moesten lopen, waar ik Jade op m’n rug droeg tijdens de ‘Carry a Viking’, waar we over boomstammen klauterden en hangend en zwaaiend door de lucht gingen met de Sprint of Faith en de eerste zenuwen plaats maakten voor trots. “IK BLEEF GEWOON VASTHOUDEN!” roep ik opgetogen naar Jade. Daarna mogen we nog als een malle met een joekel van een houten hamer tegen een boomstam aanslaan voor we op pad gaan naar obstakel 9; de mud trenches. Door een stinkende, modderige rioolbuis richting een immens parcours van heuvels met modder, modder en nog veel meer modder.
De állerlaatste horde voor de operatie. Een bezoekje aan de anesthesioloog, die de laatste medische checks doet om te zien of de operatie door mag gaan. Een beetje zenuwachtig was ik wel. Want wat als nu alsnog blijkt dat het niet door kan gaan. Is het me echt wel gegund? En zo ging de gedachtengang nog even door.
Maar vandaag was het zover. Om 08.40 mocht ik mij melden bij Anesthesiologie. Eerst kreeg ik een intake met een verpleegkundige die met mij de vragenlijst doorneemt, welke ik eerder al online in moest vullen. Vervolgens wordt mijn bloeddruk, hartslag en zuurstofgehalte gemeten. Daarna mag ik door naar de Anesthesioloog, Dr. O.
Deze arts vertelt me wat er zoal gebeuren gaat en stelt nog wat aanvullende vragen aangaande de vragenlijst. Ze is erg blij met het feit dat mijn bloeddruk en hartslag verbeterd zijn ten op zichte van het bezoek op 3 januari (net van de krukken af en gebrek aan conditie). Wel is het belangrijk dat mijn CPAP apparaat voor m’n slaapapneu meegaat, anders kan de operatie niet plaatsvinden. Verder hebben we het nog even gehad over de dag zelf hoe dat in z’n werk gaat, alle medicatie die voorgeschreven is. Ik neem voor de zekerheid m’n eigen paracetamol mee, zodat ik niet een uur sta te kokhalzen op zo’n stroeve ronde. En door de verbetering hoef ik mijn eerste nacht NIET op de IC door te brengen en mag ik bij het uitblijven van complicaties toch op dag 2 al naar huis. Dat is een positief vooruitzicht! Oh en…… onder bepaalde voorwaarden mag ik toch een tongpiercing in!
Daarnaast kreeg ik nog een brief mee naar huis. En verder is het een kwestie van aftellen. Nog 17 dagen te gaan!
Na het opleveren van een grote klus op het werk, check ik even mijn blog. Ik vind het altijd fijn er even op te kijken om te zien of de dingen die recent zijn aangepast op een manier vertoond worden waar ik blij van word. Zodra ik mijn homepage bereik prijkt de countdown op mijn pagina. Nog 28 dagen.. 28 dagen? Ohja wacht, het is donderdag vandaag. Over precies 4 weken zou ik zomaar al geopereerd kunnen zijn. Jeetje wat klinkt dat dichtbij.
Ik zeg wel dat ik (nog) niet zenuwachtig ben, maar daarentegen ben ik iedere dag al voor 05:00 wakker, vanmorgen was het zelfs 3:00. En droom ik hele gekke dingen, zoals een anesthesioloog die mij bijzondere vragen stelt. Of mijn manager die in het ziekenhuis werkt. Mijn bovenkamer heeft het momenteel niet makkelijk om alles te verwerken wat er voorbij komt. Zelfs meditatie brengt geen verlossing. Mijn normaliter altijd zo gestructureerde boekenkast is omgevallen en zorgt voor een puinzooi die ik niet snel genoeg opgeruimd krijg. Ik leef daardoor ook echt in mijn eigen bubbel (sorry lieve vrienden en familie! Ik beloof echt snel beterschap!).
Dat valt tegen. Ondanks, of misschien juist door alle voorbereiding had ik niet verwacht dat het als zo’n blok op mij neer zou komen. Ik kan dit gewoon, toch? Ik twijfel momenteel enorm aan mijn eigen wilskracht. En ik merk dat ik dat moeilijk vind. Ik tel de dagen af dat ik dingen af kan strepen van mijn eindeloze lijst. Dinsdag de eerste echte grote, namelijk de laatste werkdag bij mijn huidige werkgever. En god wat heb ik daar de laatste dagen/weken hard aan moeten trekken om alles rond en overgedragen te krijgen. Maar dan kan ik wel terugkijken met een goed gevoel. Want ik heb er alles aan gedaan om het zo netjes mogelijk af te ronden. Ik hoop dat het gewaardeerd wordt!
Voor nu probeer ik nog niet veel verder te kijken dan dat. Hoewel ik van nature een echte planner ben en rust krijg van alles wat ik gepland heb, merk ik dat ik momenteel echt van dag tot dag leef. Die planningen voer ik dan ook zeker uit, maar de hoeveelheid voor de komende weken overrompelt mij een beetje. Dus dan maar zo! Ook niet per se verkeerd natuurlijk, alleen even anders dan ik gewend ben.
Nog 2 weken, dan begint mijn nieuwe baan én ga ik aan de shakes! En dan kan ik heel veel achter me laten hoop ik. Voor nu, genoeg geklaagd. Op naar de komende dagen!
Veel liefs, Renske 