wakker – Veel liefs, Renske

Met zoveel wat er is gebeurd de afgelopen weken, is het haast gek om voor iets “normaals” naar het ziekenhuis te gaan. Maar hoewel het geen bezoekje is aan de spoedeisende hulp (goddank!), is het wel belangrijk. Want ik krijg eindelijk m’n nieuwe polygrafie, ook wel slaaponderzoek genoemd!

In het voortraject van de Bariatrie heb ik een verplicht slaaponderzoek moeten doen omdat ik een verleden heb met slaapapneu door overgewicht. En waar ik van mezelf wist dat ik best wel snurkte, verwachtte ik ook wel dat de slaapapneu weer terug zou zijn na het wederom aankomen van een behoorlijk gewicht. Hoewel het eerste onderzoek destijds geen succes was en nog een tweede keer over moest, kwam er daarna een hele duidelijke uitslag. De slaapapneu was terug. De reden dat het noodzakelijk was om dit te ontdekken is zodat ik een CPAP apparaat zou krijgen, in verband met de operatie. Door de narcose kan het aantal ademstops in de eerste week beduidend toenemen. En ik wil graag blijven leven, dus was het van belang dat ik het apparaat zou hebben in die periode. Zo gezegd, zo gedaan. De eerste week na de operatie heb ik het apparaat trouw gebruikt maar daarna was ik het alweer snel beu. De slang die continue in de weg zat, het benauwde masker. En nu zit het apparaat in de bijgeleverde tas en staat deze in een hoek van m’n slaapkamer. Beetje zonde wel hè?

Dus ik stond natuurlijk te popelen om weer een afspraak te kunnen maken voor een nieuwe polygrafie. Ik vond -60,0 kilo een prima aanleiding. En na het nodige ‘gedoe’ was het vandaag ineens zover! Dus ging ik naar het ziekenhuis en werd ik door een OSAS verpleegkundige weer aangesloten op het kastje en alle kabels.

Doorgaan met lezen “‘Slechts’ een polygrafie”

Afgelopen nacht onderging ik voor de tweede keer het slaaponderzoek. De eerste keer toen ik dit onderging werkte de sensor die om mijn vinger geplakt was niet en slapen ging moeizaam. Normaliter is het voor mij bijna wel een kwestie van dat mijn hoofd het kussen raakt en ik ben vertrokken. Maar nu was dat niet het geval. Ik sliep zo licht, mij continue bewust van het apparaat, ook was een sensor precies bij mijn hals geplakt wat me wat benauwd maakte. Met als resultaat dat het leek alsof ik geen slaapapneu had, maarja als je niet in diepe slaap valt dan is dat natuurlijk niet zo gek. En omdat de sensor in mijn vinger niet had gewerkt kon dit niet worden bevestigd. Een onbetrouwbaar resultaat.

Tijd voor een do-over. Helaas was die niet veel beter en ik ben bang dat hiermee ook niet het gewenste betrouwbare resultaat wordt bereikt. De sensor op mijn vinger werkte inmiddels, het rode lampje scheen door de tape heen. Ik had als voorbereiding de afgelopen nachten geprobeerd wat later te gaan slapen zodat ik goed moe zou zijn. En dat leek ik ook wel te zijn, rond de klok van 19:00 dacht ik nou laat het maar snel 21:30 worden want dan gaat het kastje in werking! Ik voelde me niet topfit en had enigzins een nog wat gek gevoel na het longfunctieonderzoek, dus tijd om de dag lekker af te sluiten. Braaf rond de klok van 21:15 richting bed verkast en toen werd het 21:30… En 22:00.. En 22:30.. Ik dutte af en toe een beetje in, lichtjes.. Maar heb het toch wel 02:30 zien worden, wat natuurlijk niet handig is als het slaaponderzoek om 05:00 eindigt. Ik begon ook echt een beetje boos te worden op mezelf, uit frustratie. Dit is zó belangrijk, waarom kan ik uitgerekend nu niet slapen terwijl ik standaard moe ben ‘s avonds.

Doorgaan met lezen “Slaap zacht..”