Tag: voorbereiding

Complicaties, Galblaas, Maagverkleining, Natraject

Ze moet maar even doorbijten

veel liefs, Renske

Okay.. Waar te beginnen? Ik ben altijd op tijd. Liever een half uur te vroeg, dan 5 minuten te laat. En nadat ik nog een pakketje had weggebracht was ik ruim op tijd in het ziekenhuis. Maar mijn bed was vrij en ik kon mij installeren. Ik stond rond 12:00 op de planning, dus met een boekje op bed kwam ik de tijd prima door.

Toen ik werd klaargemaakt voor OK was ik blij, maar ik merkte aan de rillingen van m’n lijf dat ik het toch wel een beetje spannend vond. De verkoudheid had m’n lichaam nog steeds niet helemaal verlaten en het hoesten was ook wat toegenomen deze ochtend. Stiekem was ik erg bang dat ik op de holding weer teruggefloten werd. Dat was wel zo, maar niet omdat ik niet voldeed. Alles werd gemeten, het infuus was gelukkig in 1x geprikt er werden nog wat discussies gevoerd over de piercings in mijn lijf, maar dat ik terug moest naar de afdeling was enkel omdat de operatie voor mij liep uit.

“Nou het slechte nieuws is pas als je naar huis gestuurd wordt, dus dit valt mee” zegt de dame van de holding. Misschien probeerde ze mij op te beuren, maar dat naar huis gaan ook een mogelijkheid was had ik nog helemaal niet bij stil gestaan. Dus ik maakte me wel wat meer zorgen inmiddels. Ik wilde al dit gedoe niet nog een keer door. Dus hopen maar op het beste.

Doorgaan met lezen “Ze moet maar even doorbijten”

Lifestyle, Maagverkleining, Wachtlijst & Afspraken, Working girl

4 weken

veel liefs, Renske

Na het opleveren van een grote klus op het werk, check ik even mijn blog. Ik vind het altijd fijn er even op te kijken om te zien of de dingen die recent zijn aangepast op een manier vertoond worden waar ik blij van word. Zodra ik mijn homepage bereik prijkt de countdown op mijn pagina. Nog 28 dagen.. 28 dagen? Ohja wacht, het is donderdag vandaag. Over precies 4 weken zou ik zomaar al geopereerd kunnen zijn. Jeetje wat klinkt dat dichtbij.

Ik zeg wel dat ik (nog) niet zenuwachtig ben, maar daarentegen ben ik iedere dag al voor 05:00 wakker, vanmorgen was het zelfs 3:00. En droom ik hele gekke dingen, zoals een anesthesioloog die mij bijzondere vragen stelt. Of mijn manager die in het ziekenhuis werkt. Mijn bovenkamer heeft het momenteel niet makkelijk om alles te verwerken wat er voorbij komt. Zelfs meditatie brengt geen verlossing. Mijn normaliter altijd zo gestructureerde boekenkast is omgevallen en zorgt voor een puinzooi die ik niet snel genoeg opgeruimd krijg. Ik leef daardoor ook echt in mijn eigen bubbel (sorry lieve vrienden en familie! Ik beloof echt snel beterschap!).

Dat valt tegen. Ondanks, of misschien juist door alle voorbereiding had ik niet verwacht dat het als zo’n blok op mij neer zou komen. Ik kan dit gewoon, toch? Ik twijfel momenteel enorm aan mijn eigen wilskracht. En ik merk dat ik dat moeilijk vind. Ik tel de dagen af dat ik dingen af kan strepen van mijn eindeloze lijst. Dinsdag de eerste echte grote, namelijk de laatste werkdag bij mijn huidige werkgever. En god wat heb ik daar de laatste dagen/weken hard aan moeten trekken om alles rond en overgedragen te krijgen. Maar dan kan ik wel terugkijken met een goed gevoel. Want ik heb er alles aan gedaan om het zo netjes mogelijk af te ronden. Ik hoop dat het gewaardeerd wordt!

Voor nu probeer ik nog niet veel verder te kijken dan dat. Hoewel ik van nature een echte planner ben en rust krijg van alles wat ik gepland heb, merk ik dat ik momenteel echt van dag tot dag leef. Die planningen voer ik dan ook zeker uit, maar de hoeveelheid voor de komende weken overrompelt mij een beetje. Dus dan maar zo! Ook niet per se verkeerd natuurlijk, alleen even anders dan ik gewend ben.

Nog 2 weken, dan begint mijn nieuwe baan én ga ik aan de shakes! En dan kan ik heel veel achter me laten hoop ik. Voor nu, genoeg geklaagd. Op naar de komende dagen!

Maagverkleining, Voortraject

Dé Internist!!

veel liefs, Renske

Wat kan een mens blij zijn om een afspraak te hebben met de internist. Ik voel nog de ongeloof toen ik de afspraak in mijn ziekenhuis account zag staan. Maar dat is wat een traject met je doet. Je moet veel wachten, lang ook. En als je dan eindelijk aan de beurt bent, dan voel je zoveel dankbaarheid.

Ter voorbereiding aan mijn afspraak met de internist moest ik bloed laten prikken en mijn ontlasting💩 inleveren voor onderzoek. En die zijn helaas niet perfect. Maar goed, dat is natuurlijk ook niet zo raar. Ik heb morbide obesitas, dus het zou gek zijn als ik geen afwijkende bloedwaarden zou hebben.

Hoewel ik altijd enorm nieuwsgierig ben en altijd alles wil weten, had ik niet verwacht dat ik het wél weten ervan lastig zou vinden. Ik had al vrij snel de resultaten binnen en hoewel ik sommige waarden voor mijn gevoel best kan uitleggen, ben ik ook nog steeds angstig dat er iets gevonden wordt wat zal zorgen voor het wederom verlengen van mijn voortraject.

Maar vandaag was het eindelijk zover. Ik moest nog even mijn bloeddruk en hartslag laten meten. Lekker nu ik 8 weken niks heb gedaan. Maar mijn bloeddruk zat op 127/83. Dat is niet heel verkeerd. Mijn hartslag daarentegen was wel behoorlijk hoog. Dat was 8 weken geleden al een beetje zo, maar nu zat hij (na wel wat inspanning door het lopen met krukken) op 129.. Oef..

Doorgaan met lezen “Dé Internist!!”