Tag: stekende pijn

Complicaties, Galblaas, Maagverkleining, Natraject

2 weken PO

veel liefs, Renske

2 weken geleden werd ik geopereerd. Maar jeetje wat gebeurt er dan veel. Althans, de eerste dagen in ieder geval. Na mijn bezoekje aan de SEH werd het gelukkig rustiger. Ik bracht voornamelijk veel tijd door in bed. Slapen.. Overdag én ‘s avonds. Bizar hoe moe een mens kan zijn na een relatief ‘kleine’ ingreep.

De huidige vibe momenteel bij ons in huis 🥰

De afgelopen week was niet veel anders dan de eerste week PO. Ik sliep veel en probeerde goed op mijzelf te letten. Zeker omdat ik nog braaf pijnstillers slikte en je dan misschien overmoedig wordt. Toen ik op een gegeven moment bedacht dat ik best een volle vuilniszak uit de bak kan halen om er een nieuwe in te doen en daardoor ‘s nachts gelijk geen oog meer dicht deed door de stekende pijn besefte ik mij wederom dat ik het best wel onderschat heb allemaal. Ik doe het rustig aan, hoeveel rustiger moet het nog worden?!

Maar inmiddels ben ik sinds enkele dagen wél gestopt met de pijnstillers. De pijn in m’n buik is nagenoeg te handelen, maar ik heb wel enorme hoofdpijn. Wat mogelijk een gevolg is van het abrupte stoppen met alle meuk die ik slikte. Verschrikkelijk! Een voordeel is, als ik niet al te snel weer ga hollen dan kan het vanaf nu alleen maar beter gaan. Toch?

Complicaties, Galblaas, Maagverkleining, Natraject

Spoedeisende Hulp

veel liefs, Renske

Ik krimp ineen als ik word overvallen door een helse pijn in m’n buik. Stekend, samentrekkend of staat hij op knappen? Ik ga naar het toilet om proberen te spugen, wie weet helpt het.. Maar dat lukt niet. Ik probeer te zitten, te liggen maar de pijn is zo intens dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik besluit de bariatrische spoedeisende hulp te bellen. Ze verbinden me door en ik mag godzijdank direct langs komen.

Terwijl ik m’n buurvrouw bel word ik overvallen door het feit dat ik moet spugen. Omdat ik sinds m’n maagverkleining alleen nog kan spugen als ik daar zelf veel moeite voor doe, overvalt me dat enorm. Er komt niet veel. Samen met J., de buurvrouw vertrek ik naar het ziekenhuis. Halverwege moet ik echt uitstappen. Zitten gaat gewoon niet meer. “Moet ik een ambulance bellen?” vraagt ze. M’n ziekenhuis is nog maar 5-10 minuten, maar ik weet gewoonweg niet hoe ik er komen moet. Ik kruip op de achterbank en liggend met de aanwijzigingen over m’n ademhaling van J. probeer ik de rit te doorstaan.

Ze zet me af bij de spoedeisende eerste hulp en gaat haar auto parkeren. Ik kruip nog net niet naar binnen als ik gehurkt bij de “in check balie” belandt. Het standaard riedeltje van gegevens moet doorgenomen worden. “Werkt de pijnstilling al?” Aan de telefoon was gezegd dat als ik zetpillen had dat ik die kon gebruiken. Maar ik had die niet in huis. Dus ik vertelde dat. “Ja, dat is niet handig hè. Die moet je altijd in huis hebben”.

De ergernis gaat door me heen. Maar de pijn behoedt dat ik haar een fikse reactie geef. In de wachtkamer ga ik op een bank liggen. Ik had een oude bh aan gedaan, maar het bandje drukt precies op de pijnlijke maag. En ik heb heet. Zo godvergeten heet. M’n trui en bh gaan uit. Ook al zit ik letterlijk midden in de wachtkamer, er is geen enkele gêne meer. De pijn en het ongemak overheerst. Ik leef alleen nog maar in een bubbel van helse pijn. J. is gearriveerd en vraagt aan de dame bij de “incheck” hoelang ik moet wachten. Vrij snel erna word ik al opgeroepen.

Doorgaan met lezen “Spoedeisende Hulp”