Tag: pijnstilling

Complicaties, Galblaas, Maagverkleining

Ladies Night Out

veel liefs, Renske

Na de operatie en het verblijf in het ziekenhuis met de nodige pijnaanvallen, vind ik het best eng om naar huis te gaan. Wat als het dan gebeurt? Hoe ga ik er dan mee om? Maar dat is natuurlijk geen reden om in het ziekenhuis te blijven.

Eenmaal thuis word ik warm onthaald door m’n diertjes en m’n beste vriendin M. die op ze heeft gepast de afgelopen dagen. Het is wel gek om weer thuis te zijn, maar aan de andere kant ook ontspannend. Even geen gedoe meer aan m’n hoofd. Nadat M. Bella heeft uitgelaten en zeker weet dat mij niets tekort komt maakt ze aanstalten om weer richting huis te gaan. Ik ben blij dat ze er is, maar na de afgelopen dagen is het toch ook prima om even alleen te zijn. En na de lunch val ik in slaap op de bank.

Bella neemt het me nog wel een klein beetje kwalijk dat ik de afgelopen dagen weg was..

Na het avondeten neem ik wat fruit, het bakje krijg ik niet leeg en laat ik staan tot een later moment op de avond. Zo rond een uurtje of 8. Ik prik nog een stukje aardbei en mandarijn aan m’n vorkje en steek het in m’n mond. En bijna gelijk voel ik dat het niet goed is. Ik word misselijk en bijna direct voel ik een stekende pijn. Het is volgens mij niet in m’n maag, meer iets hoger tussen mijn borsten. De combinatie van de misselijkheid en pijn maakt dat ik het benauwd krijg. Ik ga naar de wc en probeer te spugen. Maar het wil niet. Wat ik ook probeer, het lukt niet. Alleen wordt de pijn wel erger en ik merk dat ik ga hyperventileren. Ik probeer de situatie het hoofd te bieden en al ijsberend probeer ik de pijn weg te puffen. Misschien is het gewoon het eten en moet het even zakken? Maar de pijn die voorkomt dat ik goed kan ademhalen. Na wat overleg met de buuf bel ik het ziekenhuis en leg de situatie uit. Ze moet overleggen en ik sta een tijdje in de wacht. “Hoe gaat het nu?” vraagt ze als ze mij uit de wacht haalt. Nouja kut. De chirurg wil dat ik naar de spoedeisende hulp kom, ze weten dat ik kom.

Doorgaan met lezen “Ladies Night Out”

Complicaties, Galblaas, Just life, Lifestyle, Maagverkleining, Natraject

Zieke paniek!

veel liefs, Renske

Of moet ik zeggen paniek; want ziek? Man man man. Afgelopen woensdag werd ik wakker met pijn in mijn keel. Ik dacht gelijk het zal toch niet?! De kampioenswedstrijd van Feyenoord en de huldiging komen eraan. Oja en niet te vergeten de operatie van m’n galblaasverwijdering. Die uiteraard ook niet onbelangrijk is, maar met zoveel gaande krijgt het nog even niet de aandacht.

Dat verandert als ik zaterdagochtend de huisartsenpost bel. Vrijdagmiddag veranderde er iets. M’n ontwikkelde verkoudheid begon een nare pijn in m’n voorhoofd te geven, maar vroeg naar bed gaan hielp niet. ‘S nacht heb ik een tijdje onder de douche gestaan in de hoop dat de pijn in mn hoofd minder zou worden. Maar pas na het innemen van een codeïnetablet viel ik in slaap. Helaas was ook dat voor korte duur.

Met amper m’n ogen open voel ik de bonkende pijn. Dit is de allereerste keer sinds mn operatie dat ik snak naar een ibuprofen. Die had mogelijk wel geholpen, waar de paracetamol én ook de codeïne vrij weinig verschil maken. Omdat het pas zaterdagochtend is besluit ik de huisartsenpost te bellen en het verhaal uit te leggen. “Zijn er nog andere medicatie of zaken waar we rekening mee moeten houden?” vraagt de assistente aan de andere kant van de lijn. Nouja dat ik aanstaande woensdag geopereerd wordt is waarschijnlijk niet onbelangrijk, samen met het feit wat ik daar allemaal voor inneem. “Nou, die operatie gaat nu waarschijnlijk niet door”. Ehhh say what?!?! Ik schrik en lichtelijke paniek komt er over mij heen. Maar de pijn in m’n hoofd laat niet toe er te lang over na te denken.

Doorgaan met lezen “Zieke paniek!”

Complicaties, Galblaas, Maagverkleining, Natraject

Spoedeisende Hulp

veel liefs, Renske

Ik krimp ineen als ik word overvallen door een helse pijn in m’n buik. Stekend, samentrekkend of staat hij op knappen? Ik ga naar het toilet om proberen te spugen, wie weet helpt het.. Maar dat lukt niet. Ik probeer te zitten, te liggen maar de pijn is zo intens dat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Ik besluit de bariatrische spoedeisende hulp te bellen. Ze verbinden me door en ik mag godzijdank direct langs komen.

Terwijl ik m’n buurvrouw bel word ik overvallen door het feit dat ik moet spugen. Omdat ik sinds m’n maagverkleining alleen nog kan spugen als ik daar zelf veel moeite voor doe, overvalt me dat enorm. Er komt niet veel. Samen met J., de buurvrouw vertrek ik naar het ziekenhuis. Halverwege moet ik echt uitstappen. Zitten gaat gewoon niet meer. “Moet ik een ambulance bellen?” vraagt ze. M’n ziekenhuis is nog maar 5-10 minuten, maar ik weet gewoonweg niet hoe ik er komen moet. Ik kruip op de achterbank en liggend met de aanwijzigingen over m’n ademhaling van J. probeer ik de rit te doorstaan.

Ze zet me af bij de spoedeisende eerste hulp en gaat haar auto parkeren. Ik kruip nog net niet naar binnen als ik gehurkt bij de “in check balie” belandt. Het standaard riedeltje van gegevens moet doorgenomen worden. “Werkt de pijnstilling al?” Aan de telefoon was gezegd dat als ik zetpillen had dat ik die kon gebruiken. Maar ik had die niet in huis. Dus ik vertelde dat. “Ja, dat is niet handig hè. Die moet je altijd in huis hebben”.

De ergernis gaat door me heen. Maar de pijn behoedt dat ik haar een fikse reactie geef. In de wachtkamer ga ik op een bank liggen. Ik had een oude bh aan gedaan, maar het bandje drukt precies op de pijnlijke maag. En ik heb heet. Zo godvergeten heet. M’n trui en bh gaan uit. Ook al zit ik letterlijk midden in de wachtkamer, er is geen enkele gêne meer. De pijn en het ongemak overheerst. Ik leef alleen nog maar in een bubbel van helse pijn. J. is gearriveerd en vraagt aan de dame bij de “incheck” hoelang ik moet wachten. Vrij snel erna word ik al opgeroepen.

Doorgaan met lezen “Spoedeisende Hulp”