pijnmedicatie – Veel liefs, Renske

Na de operatie ben ik bijna niet meer buiten bewustzijn geweest. Waar ik me van de operatie met de maagverkleining maar heel weinig kan herinneren van de momenten op de uitslaapkamer, heb ik die nu juist heel bewust meegemaakt. Want wat deed het godvergeten veel pijn, ik heb heel wat liggen kermen daar. En iedere keer als iemand vroeg hoe het met me ging, waarop ik antwoordde dat ik zoveel pijn had kreeg ik als antwoord “ja maar we mogen u niks geven. We willen niet dat u stopt met ademen”. Wat mij betreft echt een kut antwoord, natuurlijk wil ik ook niet stoppen met ademen. Maar hoezo ligt de lijn tussen doodgaan (lees: stoppen met ademen) en mij verlossen van de extreme pijn zo dicht bij elkaar? Klinkt erg dramatiserend en dat zeg ik als dramaqueen..

Gelukkig komt er een punt dat ik toch wat pijnstilling krijg toegediend. En de écht scherpe pijn verdwijnt en het wordt iets draaglijker. Ik val een paar keer in slaap en uiteindelijk word ik teruggebracht naar de afdeling. Relatief snel ben ik weer helemaal helder. Persoonlijk wijt ik het aan de pijn, die heeft om voorrang gestreden met het narcosemiddel en gewonnen. Ze hadden me voor ik weggereden werd wel verteld dat ik nog 6 keer per dag morfinetabletjes zou mogen, maar dat ik er wel zelf om moest vragen. Dus eenmaal terug op de afdeling heb ik daar uiteraard direct om gevraagd. Toch moest ik wachten tot de avondmedicatie. Daar was wederom geen “extra’s” en nadat ik er weer om vroeg zijn ze de oxcycodon uit de kluis gaan halen. Dat dit een kortwerkende variant was wist ik niet en dat is maar goed ook. Want heel eventjes was ik bijna helemaal pijnvrij. Wat een verademing na zo’n dag creperen.

Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen om een paar uur later weer wakker te worden. Het masker van m’n CPAP apparaat is op de grond gevallen en m’n wond doet dusdanig pijn, dat ik zelf niet over de grond ga kruipen om hem op te rapen. Ik kijk op m’n telefoon 03:30. Nog iets te vroeg om zonder verder te slapen. Dus bel ik de verpleging en vraag gelijk ook om pijnstilling. Dat krijg ik gelukkig en ik val voor een paar uurtjes nog even in slaap.

Zoveel lichtjes bij zo’n leeg ziekenhuisbed.
Lijkt wel een ruimteschip 🛸

Doorgaan met lezen “PIJN!”

Okay.. Waar te beginnen? Ik ben altijd op tijd. Liever een half uur te vroeg, dan 5 minuten te laat. En nadat ik nog een pakketje had weggebracht was ik ruim op tijd in het ziekenhuis. Maar mijn bed was vrij en ik kon mij installeren. Ik stond rond 12:00 op de planning, dus met een boekje op bed kwam ik de tijd prima door.

Toen ik werd klaargemaakt voor OK was ik blij, maar ik merkte aan de rillingen van m’n lijf dat ik het toch wel een beetje spannend vond. De verkoudheid had m’n lichaam nog steeds niet helemaal verlaten en het hoesten was ook wat toegenomen deze ochtend. Stiekem was ik erg bang dat ik op de holding weer teruggefloten werd. Dat was wel zo, maar niet omdat ik niet voldeed. Alles werd gemeten, het infuus was gelukkig in 1x geprikt er werden nog wat discussies gevoerd over de piercings in mijn lijf, maar dat ik terug moest naar de afdeling was enkel omdat de operatie voor mij liep uit.

“Nou het slechte nieuws is pas als je naar huis gestuurd wordt, dus dit valt mee” zegt de dame van de holding. Misschien probeerde ze mij op te beuren, maar dat naar huis gaan ook een mogelijkheid was had ik nog helemaal niet bij stil gestaan. Dus ik maakte me wel wat meer zorgen inmiddels. Ik wilde al dit gedoe niet nog een keer door. Dus hopen maar op het beste.