Een week alweer.. Gister sprak ik m’n baas eventjes en toen werd het duidelijk dat er al bijna een week voorbij was. Of nouja al. Enerzijds ben ik enig besef van tijd kwijt. Maar anderzijds de operatie, pijnaanvallen waardoor ik een dag langer moest blijven en een bezoekje aan de spoedeisende hulp. Eigenlijk ging het helemaal niet zo snel en voorspoedig.
Maar inmiddels begint het kleurenpalet op m’n buik wat minder heftige kleuren aan te nemen en is de dagelijkse pijn een stuk draaglijker geworden dan de eerste dagen.
Toch verblijf ik voornamelijk in bed. Probeer ik een beetje bij te lezen of val ik slaap. Met goed gezelschap uiteraard! 🐕 Toch tel ik de dagen af en hoop ik snel pijnvrij zijn te zijn.
Na de operatie en het verblijf in het ziekenhuis met de nodige pijnaanvallen, vind ik het best eng om naar huis te gaan. Wat als het dan gebeurt? Hoe ga ik er dan mee om? Maar dat is natuurlijk geen reden om in het ziekenhuis te blijven.
Eenmaal thuis word ik warm onthaald door m’n diertjes en m’n beste vriendin M. die op ze heeft gepast de afgelopen dagen. Het is wel gek om weer thuis te zijn, maar aan de andere kant ook ontspannend. Even geen gedoe meer aan m’n hoofd. Nadat M. Bella heeft uitgelaten en zeker weet dat mij niets tekort komt maakt ze aanstalten om weer richting huis te gaan. Ik ben blij dat ze er is, maar na de afgelopen dagen is het toch ook prima om even alleen te zijn. En na de lunch val ik in slaap op de bank.
Bella neemt het me nog wel een klein beetje kwalijk dat ik de afgelopen dagen weg was..
Na het avondeten neem ik wat fruit, het bakje krijg ik niet leeg en laat ik staan tot een later moment op de avond. Zo rond een uurtje of 8. Ik prik nog een stukje aardbei en mandarijn aan m’n vorkje en steek het in m’n mond. En bijna gelijk voel ik dat het niet goed is. Ik word misselijk en bijna direct voel ik een stekende pijn. Het is volgens mij niet in m’n maag, meer iets hoger tussen mijn borsten. De combinatie van de misselijkheid en pijn maakt dat ik het benauwd krijg. Ik ga naar de wc en probeer te spugen. Maar het wil niet. Wat ik ook probeer, het lukt niet. Alleen wordt de pijn wel erger en ik merk dat ik ga hyperventileren. Ik probeer de situatie het hoofd te bieden en al ijsberend probeer ik de pijn weg te puffen. Misschien is het gewoon het eten en moet het even zakken? Maar de pijn die voorkomt dat ik goed kan ademhalen. Na wat overleg met de buuf bel ik het ziekenhuis en leg de situatie uit. Ze moet overleggen en ik sta een tijdje in de wacht. “Hoe gaat het nu?” vraagt ze als ze mij uit de wacht haalt. Nouja kut. De chirurg wil dat ik naar de spoedeisende hulp kom, ze weten dat ik kom.
Veel liefs, Renske 