Als je mij een beetje kent dan weet je dat ik liever ergens 30 minuten te vroeg kom, dan 5 minuten te laat. Ik heb een hekel aan laatkomers, maar vooral zelf te laat ergens voor zijn. Braaf vergrendel ik om half 1 mijn computer en maak mij klaar om de deur uit te gaan. Als ik het parkeerdek af rijd kom ik tot de ontdekking dat de poort niet open gaat. Shit. Bladeren weggehaald, maar nog steeds geen verandering. Inmiddels staat een van mijn buren ook klaar om het parkeerdek op te gaan en achter mij iemand die vertrekken moet voor haar werk. Heb ik weer. Na contact met de verhuurmakelaar komt ineens mijn overbuurman als reddende engel, hij kent inmiddels de kuren van de poort maar heeft ook de oplossing. HOEZEE! Zo’n 15 minuten later vlieg ik dus richting het ziekenhuis voor mijn afspraak met de bewegingstherapeut.
Nu had ik al gebeld en de situatie uitgelegd, maar toch gun ik het mijzelf dan niet om rustig aan te doen. Met als resultaat dat ik helemaal gehaast en buiten adem op mijn afspraak kom. Maar wel gelukkig “slechts” 7 minuten te laat.
Eenmaal aangekomen stelt de bewegingstherapeut zich voor. Dhr. J.B. Ik moet eerlijk bekennen dat ik mij van tevoren erg druk maakte. Ik had al een beetje gegoogled op wie mij zou gaan begeleiden en vond hier een jonge goed uitziende gozer. En ik dacht natuurlijk, mag het niet gewoon een wat oudere lelijkerd zijn? Maakt dit soort dingen toch een stuk makkelijker!
Veel liefs, Renske 