Wát een rollercoaster is het afgelopen jaar geweest. Mijn voortraject die maar liefst 12 maanden (+ 1 week) duurde en voor mijn gevoel steeds een nieuwe en bovenal onverwachte tegenslag kreeg. Of de keren dat mensen zeiden “komt goed, geduld is een schone zaak”. Goed bedoeld uiteraard, maar dat soorten woorden komen op een gegeven moment echt je strot uit.
Mijn ziekenhuis kiest ervoor om altijd een beetje vaag te doen. En zijn in mijn optiek tótaal niet transparant. Zo is de wachtlijst in ons ziekenhuis hét gesprek van de dag in de online community. Maar weigert het ziekenhuis er concrete uitspraken over te doen. Maar door de openheid van een aantal leden is het best aardig te doen qua schattingen maken over hoevaak ze nu helemaal opereren. Dus op een gegeven moment ben ik zelf maar een lijst bij gaan houden van wachtlijst data en operatie data. Nu is dat natuurlijk niet iedereen van de wachtlijst, maar het helpt wel inschattingen te maken. Zo zijn afgelopen week alle resterende patiënten van de maand oktober opgeroepen en hebben zij een operatiedatum gekregen voor de maand april.
Nu denk je misschien maar eh oktober dat is toch eigenlijk nog vét ver weg. Daar heb je helemaal gelijk in. Maaaaarrr in de tweede week van december hebben ze besloten om geen opnamegesprekken en groepsbijeenkomsten meer te organiseren, om te voorkomen dat de wachtlijst te ver uit verhouding zou lopen ten opzichte van de operaties. En opereren kon op dat moment helaas niet meer. Deze afspraken zijn op 1 februari pas weer hervat. Dat betekent dus een gat van bijna 2 maanden.
Dat betekent dat ik nog zo’n 9 weken aan patiënten voor me heb, die opgeroepen moeten worden. Als de lijn zo blijft stijgen wordt het steeds en steeds meer realistischer dat ik eind juni geopereerd ga worden. Wat ik echt ontzettend gaaf vind! En spannend, zou het dan nu eindelijk gaan gebeuren??
Duimen jullie met me mee?!
Veel liefs, Renske 