Al “krukkend” stap ik het ziekenhuis binnen. De laatste keer dat ik hier was, had ik zóveel stress en zoveel pijn. De taxi chauffeur reed mij toen in een rolstoel naar binnen. Nu 5 weken verder sta ik hier, zelfstandig maar met krukken.
De hitte stroomt mij tegemoet. De tering joh. Ik had expres al geen dikke jas aan gedaan, maar zelfs in m’n Feyenoord jasje stik ik de moord van de hitte. Ohja en dan moet ik m’n mondkapje ook nog op! Klimaatbeheersing? Zeg maar gerust sauna 🥵
Maar goed, wat moet dat moet. De bloedafname zit direct naast de ingang. Althans zo dacht ik. Voordat ik bij de balie ben, moet ik nog een hele gang door en de hoek om. Ik heb echt spijt dat ik het vriendelijke aanbod van de shuttle-buschauffeur had afgewimpeld voor een rolstoel. Maar we bikkelen langzaam door en EIN-DE-LIJK kom ik bij de balie aan.
Daar ontfermt een vriendelijke verpleegkundige zich direct over mij. Ik maak m’n zakken leeg; brieven, formulieren én mijn potje kak 💩. “Ga maar vast in behandelkamer 3 zitten, scheelt weer wat heen en weer gedoe”.
Veel liefs, Renske 