Een jaar geleden nam ik afscheid van mijn allerbeste vriend. Wat was dat ongelofelijk moeilijk. Je wil zo graag dat iemand volhoudt, vasthoud. Maar is dat eerlijk? Nee, zoals m’n zusje zei, wij houden je vast zodat jij los kan laten en naar Oma kan gaan. Maar het vasthouden en jij die loslaat voelde voor mij alleen als verdrinken, verdwalen. Je bent altijd mijn rots in de branding geweest, de stabiele factor waar ik altijd op kon bouwen en die me nooit in de steek heeft gelaten.

“Ik vaar verder op jouw kompas.” Een jaar geleden, maar het voelt nog steeds als de dag van gister dat mijn hand in de jouwe lag en je zei dat het voor jou niet meer hoefde. De strijd opgegeven. Zoals ik schreef, 3 maanden na je overlijden, mijn hart brak.

Inmiddels heb ik mijn weg wel weer enigszins weten te vinden. Maar het gemis is nog steeds zo ontzettend voelbaar. Ik werk ontzettend hard om het beste uit het leven te halen en ik hoop dat je samen met Oma vanaf jullie ster af en toe meekijken en trots op me zijn. Ik draag jullie voor altijd mee in mijn hart✨




