koesteren – Veel liefs, Renske

Drie maanden zijn verstreken, sinds ik afscheid moest nemen van mijn allerbeste vriend; mijn Opa. Ik weet dat het leven door gaat, maar die van mij verloor die dag een beetje glans.

*Als klein meisje samen met Opa mee de weide in, met de jonge geitjes knuffelen.*

Al een hele tijd was m’n opa niet meer gelukkig. Al niet meer sinds die ene dag in 2018 dat zijn grote geliefde stierf; mijn Oma. Toch ben je als mens dan egoïstisch, want je wil hen die je dierbaar zijn zo lang als mogelijk heel dicht bij je houden. Zo gold dat ook voor mij en mijn Opa. Ik had nog zo graag mooie momenten met hem willen delen.. M’n bruiloft, of als ik kindjes mag krijgen. Ze die ene belangrijke man laten ontmoeten. Maar daarvoor is het te laat.. Ben ik te laat. Ik koester daarom alle mooie momenten.

Bella in Opa’s stoel ♥️

De grond verdween onder mijn voeten toen m’n moeder belde en vertelde dat ik écht moest komen. Optie 3. Het was niet meer dan begrijpelijk en toch.. Zo snel, zo onverwacht.. Ik had nog zo voor je willen vechten, maar tegelijkertijd gun ik je alle rust waar je zo hard naar hebt gezocht. M’n hart brak toen je uitsprak dat je niet meer kon, niet meer wílde.. Dus namen we afscheid en deed ik het allermoeilijkste; ik liet je los.

Mijn laatst eer aan jou, mijn beste vriend ♥️

M’n wereld stortte in, ik raakte verdwaald.. Ik mis jou nog steeds, iedere dag. Maar ik weet ook dat je samen met Oma vanaf een heldere ster naar beneden kijkt en over ons waakt. En vind ik langzaamaan mijn weg. Jullie zijn voor altijd in mijn hart! ✨

Zat ik even door mijn wordpress admin portal te snuffelen zie ik ineens dat ik al 99 blogs heb geschreven. Stiekem zijn dat er iets meer, maar sommige blogs staan nog in concepten en zullen misschien het gepubliceerde levenslicht nooit zien. Maar ik heb er dus 99 wél gepubliceerd. En dit, dit wordt mijn 100ste! Dat had ik nooit verwacht toen ik mijn eerste blog schreef op 25 januari. Ik ben namelijk wel eens eerder blogs gestart, maar vaak na een paar maanden vond ik de tijd, zin of inspiratie er gewoonweg niet meer voor. Deze blog is natuurlijk niet hetzelfde. Ik maak een emotionele reis inclusief pieken en dalen en dat delen zorgt dat de bron van inspiratie eindeloos is. Daarnaast vind ik ook veel rust in het schrijven hierover, geeft dingen vaak wat beter een plekje in mijn hoofd.

Deze blog was dan eigenlijk ook bedoeld voor mijzelf en de mensen die erg dicht bij mij staan. Zodat ik het straks nog eens terug kan lezen, maar ook uitgebreid kan schrijven hoe het allemaal verloopt (her en der wel wat gecensureerd, want het blijft uiteraard het internet) en daarmee iedereen tegelijkertijd informeren. En dat is grotendeels natuurlijk nog steeds zo, echter sinds ik mijn instagram account openbaar heb gezet en deze in no-time een best aantal volgers kreeg, zie ik ook in de statistieken van mijn blog regelmatig wat bezoekers terugkomen. Dat is natuurlijk indirect een ontzettend leuk compliment. En ik hoop dan ook dat zeker lezers die aan het begin van het traject staan iets hebben aan mijn ‘belevenissen’.