Of moet ik zeggen paniek; want ziek? Man man man. Afgelopen woensdag werd ik wakker met pijn in mijn keel. Ik dacht gelijk het zal toch niet?! De kampioenswedstrijd van Feyenoord en de huldiging komen eraan. Oja en niet te vergeten de operatie van m’n galblaasverwijdering. Die uiteraard ook niet onbelangrijk is, maar met zoveel gaande krijgt het nog even niet de aandacht.
Dat verandert als ik zaterdagochtend de huisartsenpost bel. Vrijdagmiddag veranderde er iets. M’n ontwikkelde verkoudheid begon een nare pijn in m’n voorhoofd te geven, maar vroeg naar bed gaan hielp niet. ‘S nacht heb ik een tijdje onder de douche gestaan in de hoop dat de pijn in mn hoofd minder zou worden. Maar pas na het innemen van een codeïnetablet viel ik in slaap. Helaas was ook dat voor korte duur.
Met amper m’n ogen open voel ik de bonkende pijn. Dit is de allereerste keer sinds mn operatie dat ik snak naar een ibuprofen. Die had mogelijk wel geholpen, waar de paracetamol én ook de codeïne vrij weinig verschil maken. Omdat het pas zaterdagochtend is besluit ik de huisartsenpost te bellen en het verhaal uit te leggen. “Zijn er nog andere medicatie of zaken waar we rekening mee moeten houden?” vraagt de assistente aan de andere kant van de lijn. Nouja dat ik aanstaande woensdag geopereerd wordt is waarschijnlijk niet onbelangrijk, samen met het feit wat ik daar allemaal voor inneem. “Nou, die operatie gaat nu waarschijnlijk niet door”. Ehhh say what?!?! Ik schrik en lichtelijke paniek komt er over mij heen. Maar de pijn in m’n hoofd laat niet toe er te lang over na te denken.
Veel liefs, Renske 