Vandaag was het tijd voor mijn 3-maanden controle. Ik ben inmiddels 3,5 maand geleden geopereerd en via beeldbellen wil het ziekenhuis toch even checken hoe het met me gaat. Ik vertel de physician assistent M.R. dat de afgelopen maanden best goed zijn gegaan. De duizeligheid is op een enkele keer na, zo goed als verdwenen. Het eten gaat over het algemeen erg goed. Maar de afgelopen 2 weken heb ik het een beetje moeilijk.
Toen ik bijna op m’n mijlpaal zat, had mijn lichaam even andere plannen. De weegschaal gaf ineens allemaal plusjes aan, zonder dat ik enig idee had waar dat vandaan kwam waardoor ik terugviel in een oud gevoel. Het gevoel van als je maanden aan het diëten bent en het gewichtsverlies ineens stagneert (of dat je zelfs aankomt), terwijl je er zo hard voor werkt. Dat is een gevoel van demotivatie. Dat gevoel kwam toen ik iedere dag op de weegschaal de -40 steeds verder zag verdwijnen. Dan wil je alles gewoon loslaten. Opgeven, want het werkt toch niet. En dat gevoel kwam samen met een continue trek naar “slecht” voedsel. McDonalds, BurgerKing, shoarma.. Noem maar op. En overal waar je tegenwoordig kijkt, advertenties van fastfood vind je echt overal; in het openbaar vervoer, op Social media of op tv. Er is geen ontkomen meer aan. En dan moet je het van je wilskracht hebben…. Dat lukt heus 1 keer of 2 keer. Maar als je je al zo motivatieloos voelt, dan lukt het de 3e keer of 4e keer echt niet. Helemaal niet als eraan toegeven je ook niet verzadigt. Een klein “gelukje” is dan nog dat je erop dumpt. Zoals ik wel deed op een aantal dingen. Krentenbol met kaas? Dumping! Broodje Indiase kip? Dumping! Shoarma? Dumping! Dus echt los gaan lukt gelukkig maar voor een heel kort moment, dan worden de banden weer aangetrokken.
Veel liefs, Renske 