Een week alweer.. Gister sprak ik m’n baas eventjes en toen werd het duidelijk dat er al bijna een week voorbij was. Of nouja al. Enerzijds ben ik enig besef van tijd kwijt. Maar anderzijds de operatie, pijnaanvallen waardoor ik een dag langer moest blijven en een bezoekje aan de spoedeisende hulp. Eigenlijk ging het helemaal niet zo snel en voorspoedig.
Maar inmiddels begint het kleurenpalet op m’n buik wat minder heftige kleuren aan te nemen en is de dagelijkse pijn een stuk draaglijker geworden dan de eerste dagen.
Toch verblijf ik voornamelijk in bed. Probeer ik een beetje bij te lezen of val ik slaap. Met goed gezelschap uiteraard! 🐕 Toch tel ik de dagen af en hoop ik snel pijnvrij zijn te zijn.
De hele zomervakantie komen er mensen samen voor hun deur, aan de overkant van de straat. Een vijftal Turkse gezinnen die het buiten gezellig maken sinds het zo heet is en hun bovenwoningen te warm zijn. Dat ze zich vermaken is overduidelijk; praten, lachen, gieren, brullen. Maar ook geschreeuw, gegil van de spelende kinderen. Dit gaat vaak nog lang door tot na de ‘geaccepteerde’ tijden. Inmiddels ruim een maand geleden ben ik overdag eens langs gegaan. Gevraagd of het misschien wat minder hard kon. Ze mogen van mij best buiten zitten, maar dan graag minus het gegil en geschreeuw. Zeker omdat de dag erna mijn wekker wel gewoon om 06:00 gaat. Ondanks de beloften van het echtpaar met wie ik sprak, deed de rest van de gezinnen waar ze zin in hadden.
Gisteravond was geen uitzondering. En alsof de betovering voorbij was pakten ze om 00:00 stipt hun spullen in en gingen terug naar binnen. 12 uur. Nog slechts 6 uur op de klok tot m’n wekker gaat. Iedere dag is voor mij een beetje als een Russisch roulette. Voel ik me goed? Heb ik energie? Niet duizelig? Ik had een goede dag gehad en maar liefst tot 15:30 kunnen werken. Dat is enorm positief, maar daar staat tegenover dat ik echt even bij moet komen en ook veel rust nodig heb…
Dus toen ik voor de wekker wakker werd (05:40) wist ik al hoe laat het was. Zelfs mijn maag voelde het. Waar ik normaal moeite heb met mijn stoelgang, was het nu het tegenovergestelde. Of het enkel te wijten is aan de drukke dag en het gebrek aan slaap durf ik natuurlijk niet met 100% zekerheid te zeggen. Het kan ook gewoon eten van gister zijn dat verkeerd valt en me zo uit m’n hum haalt.
Maar ik ben compleet futloos. Gelukkig heb ik een begripvolle baas en vond hij het geen enkel probleem dat ik een dagje verlof opnam. Ik weet dat hij het waarschijnlijk ook prima zou hebben gevonden als ik geen verlof in had gezet. Maar dit vind ik de nette manier. En als ik mij morgen beter voel wil ik leuke dingen kunnen doen zonder mijzelf schuldig te hoeven voelen dat ik vandaag een dag werk heb overgeslagen.
Dus vandaag luister ik naar mijn lichaam en doen we het mooi rustig aan!
Opstaan Renske, kom op je moet opstaan. Ik had al een keer gesnoozed dus ik moest echt op staan. Veel ruimte heb ik namelijk niet voor snoozen in mijn ochtend routine. En hoewel ik niet een vast tijdstip heb om te starten, wil ik gewoon op tijd op mijn werk zijn. Maar god wat ben ik moe. Gister was ik in de laatste 2 uur van mijn werkdag al op een punt dat ik geen enkele concentratie meer over had en gewoon mijn bed in wilde duiken. “Als het fijner voelt om bijvoorbeeld woensdag een dagje vrij te nemen, voel je dan echt niet bezwaard hoor” zei mijn baas. Ik wuifde het weg, maar tegelijkertijd zat ik de minuten weg te kijken. Ik herken mezelf even niet terug. Ik houd van werken. Hoeveel energie kan het nou helemaal kosten om een beetje werk te verrichten? Heb ik dat even onderschat zeg.. Zwaar onderschat.
En vandaag beloofde niet beter te worden. Gedurende de dag leek mijn energiepeil wel te verbeteren, maar werd ik wel nog een paar keer licht in mijn hoofd. Zoals ik vanmorgen al tegen mijn zusje zat te klagen ik kán gewoon niet meer. Het calorie- en dus ook energietekort haalt me in. Als ook één van m’n vriendinnen mij probeert op te beuren met een lief appje, springen de tranen in mijn ogen.
Oké genoeg. Ik had beloofd wat beter voor mezelf te zorgen. En zodra ik aan mijn baas vertel dat ik toch wel graag vrij zou willen zijn morgen, valt er een last van mijn schouders. “Natuurlijk Renske, denk vooral even aan je gezondheid. Werk komt wel weer“.
Nog maar 1 dag te gaan, maar wel eentje waar ik iets minder van mezelf hoef te eisen!
Veel liefs, Renske 