Ik word wakker en wil opstaan. Ik kijk om me heen waar ze ligt zodat ik haar niet per ongeluk raak. Dan besef ik het.. Ze is er niet meer. Gister heb ik afscheid moeten nemen en haar in moeten laten slapen. Vandaag is er een nieuwe dag aangebroken en slaat me direct hard in m’n gezicht. Mijn hele huis is doordrenkt met haar overduidelijke afwezigheid en het doet pijn.
Ja, ik weet het. Dit was voor haar de beste keuze. Ze had pijn en was nog maar een glimp van haar geweldige, lieve en prachtige wezentje. Maar 12,5 jaar is ze mijn zielsmaatje geweest. En niet eens de keus maken om haar los te laten en te laten gaan, maar een einde te maken aan haar leven is het allermoeilijkste wat ik ooit heb gedaan. Ook al was dat wat ze nodig had.
Ik mis haar vreselijk. En als de tranen over m’n wangen lopen, gaat het over in een hysterische snikken als er geen koppie om de hoek steekt om te kijken waarom ik verdrietig ben. Zij heeft mijn leven verrijkt, mede dankzij haar heb ik nooit eenzaamheid gekend ook al was ik ‘alleen’. Onvoorwaardelijke pure liefde, dat zag ik als ik in haar ogen keek.
Wat moet ik nou zonder jou? Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Zelfs de katjes voelen het. Boef heeft zelfs nog even in je mandje gelegen. We missen je meissie, in ons hart ben je dichtbij maar je voelt wel heel ver weg.
Veel liefs, Renske 