Drie maanden zijn verstreken, sinds ik afscheid moest nemen van mijn allerbeste vriend; mijn Opa. Ik weet dat het leven door gaat, maar die van mij verloor die dag een beetje glans.
Al een hele tijd was m’n opa niet meer gelukkig. Al niet meer sinds die ene dag in 2018 dat zijn grote geliefde stierf; mijn Oma. Toch ben je als mens dan egoïstisch, want je wil hen die je dierbaar zijn zo lang als mogelijk heel dicht bij je houden. Zo gold dat ook voor mij en mijn Opa. Ik had nog zo graag mooie momenten met hem willen delen.. M’n bruiloft, of als ik kindjes mag krijgen. Ze die ene belangrijke man laten ontmoeten. Maar daarvoor is het te laat.. Ben ik te laat. Ik koester daarom alle mooie momenten.
De grond verdween onder mijn voeten toen m’n moeder belde en vertelde dat ik écht moest komen. Optie 3. Het was niet meer dan begrijpelijk en toch.. Zo snel, zo onverwacht.. Ik had nog zo voor je willen vechten, maar tegelijkertijd gun ik je alle rust waar je zo hard naar hebt gezocht. M’n hart brak toen je uitsprak dat je niet meer kon, niet meer wílde.. Dus namen we afscheid en deed ik het allermoeilijkste; ik liet je los.
M’n wereld stortte in, ik raakte verdwaald.. Ik mis jou nog steeds, iedere dag. Maar ik weet ook dat je samen met Oma vanaf een heldere ster naar beneden kijkt en over ons waakt. En vind ik langzaamaan mijn weg. Jullie zijn voor altijd in mijn hart! ✨
Veel liefs, Renske 